Μία πραγματικότητα είναι οδυνηρή για τους Δασκάλους.
Δεν έμαθαν στα παιδιά να σκέπτονται ώς Ελεύθεροι αυριανοί Πολίτες, συμβιβαζόμενοι με το εκάστοτε πολιτικό κατεστημένο εξουσίας.
Έτσι η σημερινή παθητικότητα και η μή αντίδραση των παιδιών που είναι πιά νέοι αλλά άνεργοι είναι και η τιμωρία μας ώς σύνολο ενός ολόκληρου λαού δηλαδή.
Εχουν την δικαιολογία τους και αυτοί,αλλά έχουν ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης απο όλους εμάς που...
τώρα δέν έχουμε ούτε μαντήλι να κλάψουμε πιά.
Η �ποψη μου είναι πως ακόμη μπορούμε, γιατί είμαστε Ελληνες.
Αργά ή γρήγορα τους επόμενους μήνες το (λίπος)τελειώνει,τότε θα μπεί κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Όταν θα δούμε ο γείτονας να πηγαίνει φυλακή λόγω χρεών,όταν θα κόβουν τον ηλεκτρισμό οι ιδιώτες της Δ.Ε.Η.στα σπίτια μας,τότε ο ρουφιάνος θα γίνει μεγαλύτερος ρουφιάνος.
Αλλά και ο αγανακτησμένος θα γίνει νεκροθάφτης του παλαιοπολιτικού κατεστημένου.
Π.Τ.
Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "«Μήπως τα φάγαμε μαζί» και οι δάσκαλοι;":
