ιστορική περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον ΓΑΠ , μαθαίναμε διαρκώς πόσο έξαλλη ήταν η καγκελάριος με τις θέσεις του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι «πληροφορίες» αυτές συνοδεύονταν από ένα «ηθικολογικό» επιμύθιο, το οποίο περιλάμβανε το πόσο καταστροφική, επικίνδυνη και ανεύθυνη ήταν η στάση του. Και μετά ήλθαν οι Κάννες: εκεί ο μύθος του «πολίτη του κόσμου» , του πολιτικού με τις άπειρες διασυνδέσεις στο διεθνές σκηνικό ΓΑΠ, καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Όποια παραλλαγή των γεγονότων και να υιοθετήσει κανείς, το μόνο βέβαιο είναι ότι Παρίσι και Βερολίνο, με τη δύναμη των χωρών που πρωτοστατούν στον δανεισμό, ουσιαστικά επέβαλαν την αποπομπή του θεωρώντας τον πλήρως αναξιόπιστο (στην καλύτερη περίπτωση). Η συγκυβέρνηση άνευ εκλογών προϋπέθετε τη συναίνεση του Σαμαρά στην αποδοχή των όρων του Προγράμματος Στήριξης, σε κάτι δεδομένο δηλαδή, σε κάτι που θα δέσμευε την όποια επόμενη Κυβέρνηση. Η βραχυχρόνια «λύση» Παπαδήμου, συνοδεύτηκε από την άκρως εξευτελιστική διαδικασία των επιστολών, με τα μέσα να κατηγορούν τότε τον Σαμαρά, ότι ψηφοθηρεί αντί να κοιτάξει το καλό της χώρας. Και εκεί ανταποκρίθηκε ο νυν Πρωθυπουργός, ξεκαθαρίζοντας την ανάγκη για εκλογές μετά το PSI. Ορυμαγδός δηλώσεων, νέες επικοινωνιακές επιθέσεις κατά του Σαμαρά ότι τινάζει τη χώρα για να γίνει Πρωθυπουργός. Το αυτονόητο αίτημα των εκλογών, με την Κυβέρνηση να έχει καταρρεύσει έγινε «επιχείρημα» στα χέρια των αντιπάλων. Μετά τις διπλές εκλογές και από το πρώτο κιόλας βράδυ ο Σαμαράς προσπαθεί να αλλάξει τη διεθνή εικόνα της χώρας. Προσπαθεί να εκπέμψει σοβαρότητα, διατήρηση της συνέχισης του κράτους (με την έννοια της αποδοχής των υποχρεώσεων του), να πείσει ότι κάτι άλλαξε. Αυτό έγινε φανερό στο Βερολίνο, όπου «έλιωσαν οι πάγοι» και επισημοποιήθηκε στην εξάωρη επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα. Το τροπάριο αλλάζει. Ήδη κάποιοι μιλούν για πολιτικό «έρωτα». Το επιφώνημα χαράς της καγκελαρίου στο Βουκουρέστι επί τη εμφανίσει του Πρωθυπουργού, έδωσε αφορμή για ποικίλα σχόλια. Μιας και αποφάσισε να είναι εξόχως εκδηλωτική, έπρεπε αμέσως μετά να της δείξουν μια φωτογραφία του ΓΑΠ, ή ένα video από ομιλία του, για να έχουν οι αναλυτές να συγκρίνουν αντιδράσεις. Τα περί «έρωτος» είναι αστειότητες, υπαινιγμοί για λαϊκή κατανάλωση, οι οποίοι τελικά το μόνο που προσφέρουν, είναι να κοντύνουν την προσπάθεια ανάκτησης της αξιοπιστίας της χώρας και να βρουν αντίκρισμα οι αιματηρές θυσίες ενός ολόκληρου λαού. Διότι λέει η ΔΗΜΑΡ : «Στη Σύνοδο Κορυφής επιβεβαιώθηκε η επάνοδος της Ελλάδας σε τροχιά αξιοπιστίας ανοίγοντας το δρόμο για την εκταμίευση του συνόλου της οικονομικής βοήθειας και την επιμήκυνση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι για πρώτη φορά αναγνωρίζονται οι τεράστιες θυσίες που καταβάλλει ο ελληνικός λαός…» Ο πρωθυπουργός θα πει ότι «τους μίλησα για Ελλάδα…» Και επίσης ότι έως την 16/11 φθάνουν τα χρήματα. Μετά πρέπει να εκταμιευτεί η μέγα-δόση στο σύνολο της. Ούτε πιστόλια, ούτε τραπέζια, ούτε δημοψηφίσματα. Διαπραγμάτευση, τακτικές υποχωρήσεις, επιμονή στον κεντρικό στόχο. Συμφωνήσαμε σε ένα πλαίσιο περαιτέρω περικοπών. Από τη χυδαία έκφραση του «λίπους που πρέπει να καεί», φθάσαμε τα δημοσιονομικά στη νευρική ανορεξία. Οι μεγάλες χώρες της ευρωζώνης έχουν γεωπολιτικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Θέλουν την Ελλάδα στο κλαμπ του ευρώ, στη διευρυμένη ΕΕ των 27, φθάνει να το θέλει κι αυτή. Αν αποφασίσουμε ότι θέλουμε να γίνουμε βαλκανικό τσίρκο με ανατολίτικες ρίζες και επιρροές , μεταβυζαντινού ή μετασοβιετικού τύπου κοινωνία μαύρου ή κόκκινου ολοκληρωτισμού, δεν θα μας εμποδίσουν… Μικρός Οδυσσέας
Εδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναινείν!____ksipnistere1@gmail.com
