Λίγα πράγματα μπορούμε να περιμένουμε από τους Ευρωπαίους, και μια μάλλον προαποφασισμένη παράταση, απλώς αναβάλλει τον θάνατο, σε ένα χρέος που δεν είναι βιώσιμο Ο πρωθυπουργός βρίσκεται στην Ευρώπη, με τον βρετανικό «Ιντεπέντεντ» να χαρακτηρίζει το ταξίδ� με τίτλο: «Ο ελληνικός δίσκος του ζητιάνου περιφέρεται, για μια ακόμη φορά, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες». Πονάει η διαπίστωση, αλλά ανεξάρτητα από την κακοβουλία του εκδότη, περιγράφει δυστυχώς ένα γεγονός. Και το κακό είναι, ότι αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά.
Οργισμένος ο Διονύσιος Σολωμός από την αήθη συμπεριφορά των Ευρωπαίων σε παρόμοια κατάσταση, όπου βρεθήκαμε και κατά την Εθνεγερσία, θα γράψει στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν»: Με τα ρούχα αιματωμένα / Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά / Να γυρεύης εις τα ξένα / Άλλα χέρια δυνατά./ Μοναχή το δρόμ! ο επ� �ρες, / Εξανάλθες μοναχή· / Δεν είν' εύκολες οι θύρες, / Εάν η χρεία τες κουρταλή. / Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, / Αλλ' ανάσασιν καμιά· / Άλλος σου έταξε βοήθεια / Και σε γέλασε φρικτά / Αλλοί, οϊμέ! στη συμφορά σου / Όπου εχαίροντο πολύ, / Σύρε νάβρης τα παιδιά σου, / Σύρε, έλεγαν οι σκληροί».
Ας αφήσουμε το συναίσθημα στην άκρη, και ας γυρίσουμε στα τρέχοντα. Η ελληνική κυβέρνηση, λοιπόν, θα συζητήσει με τους Ευρωπαίους ελπίζοντας ότι θα βρει κατανόηση και την ανάλογη ανταπόκριση. Το ερώτημα είναι: Είναι σε θέση οι Ευρωπαίοι να δώσουν λύση στα προβλήματα Θέλουν; Και όσοι θέλουν, μπορούν; Αλλά, και αν θέλουν και μπορούν, μήπως πάνω απ' αυτούς -και πάνω και από τις Η.Π.Α.- υπάρχουν άλλοι πιο ισχυροί, που αυτοί εν τέλει αποφασίζουν; Και εννοώ το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Φοβούμαι πως δεν είναι σε θέση οι Ευρωπαίοι να δώσουν λύσεις. Κατ' αρχάς, όλες οι ευρωπαϊκές χώρες είναι υποψήφια θύματα. Το παιχνίδι άρχισε από μας, αφενός επειδή ήμασταν οι πιο ανίσχυροι και αφετέρου επειδή είχαμε την πιο βολική κυβέρνηση. Η οποία, όπως αποδεικνύεται τώρα, συμφωνούσε πριν καν της υποβάλλουν το αίτημα.
Δεν πέρ�! �σε π ολύς καιρός άλλωστε, που ο γαλλικός «Μοντ» έγραψε ότι «οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι νάνοι». Όπως συμπεριφέρονται σήμερα, αποδεικνύεται αληθής η διαπίστωση της γαλλικής εφημερίδας, αφού οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, δεν κατάλαβαν ότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, ούτε των χωρών του Νότου. Ακόμη θα έλεγα ούτε μόνο της Ευρώπης ή των Η.Π.Α., αλλά παγκόσμιο. Κι επειδή δεν το κατάλαβαν, ο καθένας φροντίζει να σώσει μόνο το δικό του σπίτι. Η φωτιά όμως έχει ήδη κάψει το διπλανό και είναι θέμα χρόνου να επισκεφθεί και τα γειτονικά.
Επομένως, λίγα πράγματα μπορούμε �α περιμένουμε από τους Ευρωπαίους. Και μια μάλλον προαποφασισμένη παράταση, απλώς αναβάλλει τον θάνατο, σε ένα χρέος που δεν είναι βιώσιμο, αλλά ούτε εμείς οι πολίτες και πολιτικοί θέλουμε να το καταστήσουμε βιώσιμο, αφού δεν κάνουμε τίποτε γι' αυτό – απεναντίας μάλιστα.
Τώρα, ως προς το επιχείρημα του κ. Α. Σαμαρά που παρέθεσε στην «Μπιλντ», όπου χαρακτήρισε ως καταστροφή για την Ελλάδα την επιστροφή στη δραχμή, δηλώνοντας ότι «αν η Ελλάδα επέστρεφε στο εθνικό νόμισμα η ανεργία θα έφτανε το 40%, θα είχαμε περισσότερα χρόνια ύφεσης, και κοινωνι�! �ής κ αι θεσμικής αναταραχής», δεν ξέρω αν είναι το κατάλληλο.
Διότι δίνεις στον «αντίπαλο» το επιχείρημα, να χρησιμοποιήσει το φόβο σου και να σκληρύνει τη στάση του. Αγνοώ φυσικά πώς σκέφθηκαν οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι του κ. Α. Σαμαρά, προσωπικά όμως πιστεύω ότι ήταν ατυχής η δημοσιοποίηση του φόβου αυτού. Αντ' αυτού ίσως ήταν καλύτερα να ειπωθεί ότι, «ναι μεν θα είναι ασύμφορη για την Ελλάδα η δραχμή, αλλά εξίσου ζημιογόνα θα είναι και για την Ευρώπη μια αποχώρηση της Ελλάδας από την ζώνη του ευρώ».
Πάντως, οι περί τον κ. Α. Σαμαρά, αφήνουν να εννο�θεί, ότι το διαπραγματευτικό χαρτί του πρωθυπουργού, θα είναι το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο της ελληνικής ΑΟΖ (της μη καθορισθείσης εισέτι). Λεπτομέρειες δεν γνωρίζουμε. Θα δούμε.
Ο Μακεδών
