Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Ποιος θα πληρώσει τα 8,95 δισ. ευρώ


Της Δήμητρας Καδδά

Το πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε χθες στη Βουλή με στόχο την ψήφιση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος την Τετάρτη, "γονατίζει" την κοινωνία για να έρθουν 8,95 δισ. ευρώ. Μόνο που τα λεφτά αυτά,  θα αποπληρώσουν 7  δισ. ευρώ από παλαιά κρατικά φέσια του κράτους προς ιδιώτες (όσα έγιναν έως το τέλος του 2011 και όχι φετινές οφειλές που και πάλι διογκώνονται).  Το «αντάλλαγμα» των παροχών είναι μόλις της τάξης των 353 εκατ. ευρώ.  
 
Τα μέτρα στην ουσία είναι πολύ περισσότερα σε αξία. Μόνο που στην έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που περιλαμβάνει το  πολυνομοσχέδιο  (όπως και κάθε σχέδιο νόμου) γίνεται σαφές ότι για πολλές παρεμβάσεις δεν μπορεί να υπάρξει ακριβής εκτίμηση. Δεν εκτιμώνται επίσης και πολλές από τις απώλειες εσόδων (π.χ. λόγω χαμηλότερων εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων).  

Τα μέτρα είναι πολλά και επώδυνα. Καταργούνται έως και ειδικά επιδόματα ανεργίας επιχειρήσεων που κλείνουν.  Μεγάλο είναι το πλήγμα στους συνταξιούχους και στους ασφαλισμένους, αλλά και στα ειδικά μισθολόγια. Πολύ σκληροί είναι και οι όροι της νέας εφεδρείας όσων οι θέσεις καταργούνται ή και όσοι δεν έχουν τα προσόντα.
  
Τι παίρνει και τι δίνει το πολυνομοσχέδιο.
(Ποσά  σε ευρώ)



Παίρνει
Δίνει

Ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις έως το τέλος 2011

7.000.000.000

Κατάργηση εργοδοτικών εισφορών υπερ ΟΕΚ και ΟΕΕ

247.000.000

Διεύρυνση επιδόματος μακροχρόνιας ανεργίας

60.000.000

Απώλεια εσόδων λόγω κατάργηση εισφοράς σε ενεργειακά προϊόντα

37.500.000

Μείωση εισιτηρίου Καζίνο

8.400.000

Δημιουργία Γ Γραμματείας Εσόδων

181.000

Αύξηση 2% στη συμμετοχή επί κέρδών Καζίνο
8.400.000


ΔΑΠΑΝΕΣ



Κατάργηση επιδομάτων- δώρων συνταξιούχων
1.752.000.000


Περικοπή συντάξεων από τα 1.000 ευρώ και άνω κατά 5%, 10% και 15% κλιμακωτά (εξοικονόμηση ταμείων)
1.022.000.000


Περικοπή  δώρων στις συντάξεις ΟΓΑ
680.000.000


Αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67
631.000.000


Κατάργηση δώρων σε υπαλλήλους δημοσίου
469.600.000


Περικοπή συντάξεων από τα 1.000 ευρώ και άνω κατά 5%, 10% και 15% κλιμακωτά (εξοικονόμηση κράτους)
438.000.000


Μειώσεις στα ειδικά μισθολόγια
420.200.000


Αναστολή κινήτρων επίτευξης στόχων
369.000.000


Μείωση εφάπαξ
247.300.000


Κατάργηση δώρων σε συνταξιούχους δημοσίου
242.000.000


Μείωση συντάξεων σε ειδικά μισθολόγια λόγω επαναυπολογισμού των συντάξιμων αποδοχών των εν ενεργεία συναδέλφων
126.100.000


Επέκταση ενιαίου μισθολογίου
117.800.000


Αύξηση ορίου ηλικίας για τη καταβολή ΕΚΑΣ
114.000.000


Μείωση αντιμισθιών προέδρων και συνεργατών ΟΤΑ
89.600.000


Περικοπή οικογενειακών ενισχύσεων τέκνων μέσω ΟΓΑ
86.000.000


Πλαφόν στις συντάξεις άγαμων θυγατέρων
49.300.000


Περιορισμοί συντάξεων βουλευτών και αιρετών
39.000.000


Διαθεσιμότητα και απολύσεις μόνο το 2012
37.000.000


Κατάργηση ειδικών επιδοτήσεων ανεργίας
30.000.000


Μείωση 20% στις αποδοχές προέδρων, γραμματέων κλπ
16.200.000


Αυστηρότεροι κανόνες σύνταξης ανασφάλιστων
13.000.000


Κατάργηση συνδικαλιστικής σύνταξης
7.900.000


ΕΣΟΔΑ



Αύξηση εισφορών ασφαλισμένων προ του 1993
871.000.000


Εφ άπαξ καταβολή από τις τράπεζες
550.000.000


Μείωση επιστροφής ΦΠΑ στους αγρότες
180.000.000


Πρόσθετη εισφορά ασφαλισμένων ΕΟΠΥΥ
115.000.000


Αυξήσεις εισφορών ασφαλισμένων ΟΓΑ
90.000.000


Αύξηση του ΕΦΚ στον καπνό
67.000.000


Αύξηση του ΕΦΚ στο πετρέλαιο Diesel
53.000.000


Αύξηση ειδικού φόρου κατανάλωσης στο υγραέριο
19.000.000


Αύξηση εσόδων από απόδοση πρόσθετης φορολογίας επί της αξίας των εισαγομένων
270.000


ΣΥΝΟΛΑ
8.950.670.000
7.353.081.000

Καθαρή εξοικονόμηση
1.597.589.000


Σημ. Επεξεργασία στοιχείων έκθεσης ΓΛΚ που συνοδεύει το πολυνομοσχέδιο. Σε πολλές άλλες παρεμβάσεις  δεν υπάρχει εκτίμηση επίπτωσης




Πηγή:www.capital.gr
Η  νέα εφεδρεία

Η διαθεσιμότητα αφορά υπαλλήλους κάθε υπουργείου ή φορέα των οποίων η θέση καταργείται. Οι υπάλληλοι αυτοί μπορούν να μετατάσσονται, να καλύπτουν προσωρινές ανάγκες ή να υπάγονται σε ειδικά προγράμματα κατάρτισης.  Η διαθεσιμότητα θα διαρκεί 1 έτος και θα καταβάλλονται τα τρία τέταρτα των αποδοχών του. Αν ένα χρόνο μετά δεν μεταταχθεί- μεταφερθεί, τότε η σχέση εργασίας λύεται.

Καταργούνται συγκεκριμένες θέσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου προσώπων που δεν έχουν προσληφθεί με διαγωνισμό ή με  αντικειμενικά κριτήρια, αναφέρει το σχέδιο νόμου.  

Επιτρέπονται επίσης οι μετατάξεις - μεταφορές υπαλλήλων. Εϊναι υποχρεωτικές και η μη εμφάνιση στην νέα θέση για μόνιμο υπάλληλο σημαίνει πειθαρχικό παράπτωμα τουλάχιστο υποβιβασμού, για δε υπάλληλο ιδιωτικού δικαίου ή υπάλληλο σε διαθεσιμότητα σημαίνει απόλυση.

Εκτιμάται ότι σε διαθεσιμότητα φέτος θα βρεθούν 2.000 άτομα. Δεν γίνεται πρόβλεψη για το 2013 αν και πληροφορίες αναφέρουν ότι το μνημόνιο κάνει λόγο για 25.000 και για νέο κύμα μετά.

Οι περικοπές στα ειδικά μισθολόγια

Εφαρμόζονται αναδρομικά από τον Αύγουστο και προκαλούν προσαρμογές και στους συνταξιούχους επαναπροσδιορίζοντας τις συντάξιμες αποδοχές. Οι μειώσεις είναι  κλιμακωτές. Ο βασικός μισθός Ειρηνοδίκη Δ τάξης από 1.488 ευρώ μειώνεται στα 1.369 ευρώ, του Λέκτορα από τα 1.183 ευρώ στα 1.065 ευρώ, του Ειδικευόμενου ιατρού του ΕΣΥ από τα 1.027 στα 1.007 ευρώ  του ακολούθου πρεσβείας από τα 1.117 στα 1.061 ευρώ  του λοχαγού από τα 1.016 στα 928 ευρώ (του μόνιμου στρατιώτη είναι 280 ευρώ από 288 ευρώ). Ανάλογες είναι και οι περικοπές στα επιδόματα �ου λαμβάνουν.

Πηγή: Κεφάλαιο




Διαβάστε περισσότερα »

Το νομοσχέδιο της ντροπής


  • Δεν κρίνονται τα νέα μέτρα λιτότητας ή ο εργασιακός μεσαίωνας που προγραμματίζεται, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, αλλά η νομιμοποίηση της κυβέρνησης να τα επιβάλλει - καθώς επίσης η έγκριση ή μη της πολιτικής υποτέλειας που ακολουθεί


Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 

"Δεν θα κοπούν ξανά μισθοί και συντάξεις", ανακοίνωσε μεγαλόπρεπα ο πρωθυπουργός, χωρίς προφανώς να απευθύνεται στους ανέργους, οι οποίοι πλησιάζουν επικίνδυνα το 1,5 εκ. Καμία αναφορά βέβαια στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, στην ατιμωρησία, στα σκάνδαλα διαφθοράς, στο «διαφορετικό μίγμα πολιτικής» που κάποτε επικαλούταν, στο κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην ύφεση, στην κατάρρευση των αξιών κοκ.

Ακούγοντας αυτή τη φράση κανείς, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί τι ακριβώς εννοεί, αφού οι μισθοί έχουν πλησιάσει ήδη τα κινεζικά επίπεδα, όπως και τα αντίστοιχα της Βουλγαρίας - χώρες στις οποίες όμως το κόστος ζωής είναι πολύ πιο χαμηλό, από το δικό μας. Είναι λοιπόν λογικό να φοβούνται οι Έλληνες μία ακόμη μείωση τους;

Είναι αλήθεια δυνατόν να μην το καταλαβαίνει ο πρωθυπουργός και, ακόμη χειρότερα, να το θεωρεί καθησυχαστικό; Είναι δυνατόν να έχει χάσει σε τέτοιο βαθμό την επαφή του με την πραγματικότητα, παρά το ότι εκλέχθηκε πριν από τέσσερις μόλις μήνες;

Δεν βλέπει ότι, αυτοί που διαμαρτύρονται πλέον για τους χαμηλούς μισθούς, δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι, αλλά και οι εργοδότες, καταλαβαίνοντας ότι δεν θα μπορούν να συντηρήσουν τις επιχειρήσεις τους, λόγω κατάρρευσης της ζήτησης; ενώ αντιμετωπίζουν ήδη την αδιαφορία των υπαλλήλων τους, με αποτέλεσμα την μείωση της παραγωγικότητας τους, την αύξηση των κλοπών, την κακοδιαχείριση κοκ;

Πιθανολογούμε πως όλα αυτά τα καταλαβαίνει ο πρωθυπουργός - οπότε ελπίζουμε ότι θα έχει κάτι άλλο στο μυαλό του, όταν έρχεται σε τόσο μεγάλη αντίθεση με τα γεγονότα, επιμένοντας να υπογραφεί ένα τερατώδες νομοσχέδιο 500 σελίδων (το οποίο ελάχιστοι βουλευτές θα διαβάσουν ή/και θα κατανοήσουν).

Βέβαια, δεν έχει τηρήσει ούτε μία από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του, αναγκάζοντας μας να αναρωτηθούμε μήπως είχε προσχεδιάσει την υπεξαίρεση της ψήφου μας, όπως αυτοί που μας οδήγησαν στο ΔΝΤ – ενώ φαίνεται να έχει εναποθέσει όλες του τις ελπίδες στη Γερμανία, παρά το ότι το κράτος αυτό μας εξευτελίζει διαρκώς, μας συμπεριφέρεται άθλια και μας χρησιμοποιεί, ως την ιδανική υποψήφια χώρα, για τον παραδειγματισμό και την υποταγή όλων των άλλων, στα σχέδια του.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τόσο εύκολο να θεωρήσουμε ότι πράγματι καταλαβαίνει τα προβλήματα της πατρίδας του και φροντίζει για το καλό της, όταν επιμένει στην υπογραφή του τρίτου κατά σειρά μνημονίου - παρά το ότι ήταν εντελώς αντίθετος με το πρώτο, ενώ υπέγραψε το δεύτερο για να (συγ)κυβερνήσει.

Συνεχίζοντας, ίσως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στον πρωθυπουργό, τα λόγια ενός Σουηδού (Hansen) στο κοινοβούλιο της χώρας του – λόγια με τα οποία έθεσε τις βάσεις της μελλοντικής του πολιτικής:

"Θεμέλιο του σπιτιού είναι η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη. Ένα καλό σπίτι δεν ξέρει τι θα πει προνόμιο, ούτε τι θα πει εγκατάλειψη – δεν έχει ούτε ευνοημένους, ούτε αποπαίδια. Σ' αυτό το σπίτι κανένας δεν περιφρονεί το συνάνθρωπο του, κανείς δεν προωθεί το συμφέρον του εις βάρος των άλλων - οι ισχυροί δεν καταπιέζουν τους αδύναμους, ούτε τους απογυμνώνουν από τα υπάρχοντά τους.

Σε ένα καλό σπίτι υπερισχύουν η ισότητα, η περίσκεψη, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια. Αν εφαρμόσουμε τις ίδιες αξίες στο πιο μεγάλο σπίτι μας, στο σπίτι του λαού και του Πολίτη, θα γκρεμίσουμε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά φράγματα που σήμερα μας χωρίζουν σε προνομιούχους και αποκλεισμένους, σε κυβερνώντες και κυβερνωμένους, σε πλούσιους και φτωχούς, σε ιδιοκτήτες και ακτήμονες, σε άρπαγες και θύματα.

Η σουηδική κοινωνία δεν είναι ακόμη ένα καλό σπίτι για τους Πολίτες της…..Για να γίνει κάτι τέτοιο, οι ταξικές διαφορές θα πρέπει να εξοστρακιστούν, η κοινωνική μέριμνα να διευρυνθεί και βαθμιαία να επικρατήσει η οικονομική ισότητα.

Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συμμετάσχουν στην οικονομική διαχείριση, ενώ στην κοινωνική και οικονομική ζωή πρέπει να εισχωρήσουν και να εφαρμοσθούν οι κανόνες της δημοκρατίας – αυτοί που διδάχθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες".

Συμπέρασμα

Ένα τέτοιο «σπίτι» θα ήθελαν λοιπόν οι Έλληνες για να μεγαλουργήσουν και όχι απλά να επιβιώσουν της καταστροφής - σε καμία περίπτωση ένα φοβισμένο και περικυκλωμένο από αστυνομικούς «σπίτι της δημοκρατίας», όπως το Κοινοβούλιο.

Ένα τέτοιο σπίτι θα επιθυμούσαν οι Ευρωπαίοι για να συμφωνήσουν να ενωθούν δημοσιονομικά και πολιτικά τα κράτη τους –χωρίς το φόβο της Γερμανίας και της επεκτατικής πολιτικής της, με την οποία σχεδιάζεται η υποδούλωση τους.

Εάν λοιπόν ο πρωθυπουργός δεν έχει την πρόθεση να λειτουργήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, εάν η μοναδική φροντίδα του δεν είναι το μέλλον της πατρίδας του, σε συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας, ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλά η δόση της ντροπής, η κορτιζόνη δηλαδή που θα μας συγκρατήσει για λίγο στη ζωή, επιδεινώνοντας τις συνθήκες του θανάτου μας, είναι καλύτερα να αποσυρθεί – παρά το ότι δεν φαίνεται δυστυχώς να υπάρχει (ακόμη) καμία αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο σημερινό πολιτικό στερέωμα.




Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Συνυπογράφει κανονικά το πολυνομοσχέδιο ο Ρουπακιώτης

 ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΑΥΤΟ : Άξιος , συνεπής και πάντα κύριος o Αντώνης Ρουπακιώτης

Μετά την ολοκλήρωση της συνεδρίασης της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, η Αγίου Κωνσταντίνου επιμένει στην αρχική της άποψη και ξεκαθαρίζει ότι θα ψηφίσει «ΠΑΡΩΝ» στο κρίσιμο πολυνομοσχέδιο και «ΝΑΙ» στον Προϋπολογισμό.

Νωρίτερα, κυκλοφόρησε στα δημοσιογραφικά γραφεία η πληροφορία ότι....
υπήρξε εμπλοκή με τον υπουργό Δικαιοσύνης, Αντώνη Ρουπακιώτη, ο οποίος δεν υπέγραφε τα μέτρα, κάτι το οποίο ωστόσο δεν θα επηρέαζε την κατάθεση του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή. Μάλιστα, έπειτα από κατ' ιδίαν τετ-α-τετ του κ. Ρουπακιώτη με τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, τον διαβεβαίωσε ότι θα συνυπογράψει το πολυνομοσχέδιο..

NIK THE GREEK 




Διαβάστε περισσότερα »

ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ - ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ΣΑΚΗΣ -  ΚΩΣΤΑΣ




Διαβάστε περισσότερα »

Το έγκλημα και η τιμωρία του

Δυστυχώς για τους ευαίσθητους και ευτυχώς για τους κυνικούς του ρεαλισμού οι εποχές τελειώνουν και οι αλλαγές αδυσώπητες τραντάζουν τις κοινωνίες, που, αν και φαφλατίζουν....
αδιάκοπα ως «γνώστες» των μεταβολών, προκαταλαμβάνονται εξ απήνης αδυνατώντας να τις αφομοιώσουν. Τούτη την εποχή ζούμε στιγμές που τα πράγματα μέσα στην απότομη σκληράδα των εποχών μεταβάλλονται άρδην και η κοινωνία μας ενεή διαπιστώνει να ελαύνεται από δυνάμεις τις οποίες αδυνατεί να ελέγξει. Ήταν αυτές όμως που εύκολα θα είχε το κουράγιο να αναγνωρίσει και να ξορκίσει, χρόνια πριν κάνουν την εμφάνισή τους απειλητικές. Η ελληνική κοινωνία-είναι αλήθεια αδιάψευστη ετούτη-έζησε μέσα στη θωπεία του ψεύδους της χρόνια πολλά. Εξέθρεψε μύθους που θέριεψαν κι έγιναν φαντάσματα ζοφερά. Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο μεταπολιτευτικός μύθος της «δημοκρατίας που δεν γνωρίζει αδιέξοδα». Σε μια κοινωνική οργάνωση που αποθέωνε το πελατειακό αλισβερίσι και η οποία μετέπλαθε την πολιτική πράξη σε εργαλειακή σχέση δώρου -αντίδωρου, ο πολίτης εκτελούσε τυπικά ένα καθήκον το οποίο οριζόταν από την υπεράσπιση του στενού προσωπικού του συμφέροντος. Αυτό καθιστούσε την άσκηση μικροπολιτικής εύκολη υπόθεση, με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις των πολιτών και των πολιτικών να μην υπερβαίνουν τα προβλέψιμα. Με αυτήν την πρακτική η αποκάλυψη παρασπονδιών το� πολιτικού κατεστημένου αποτελούσε απονενοημένο διάβημα, ο πρωτεργάτης του οποίου περνούσε στο περιθώριο. Το αποτέλεσμα ήταν αυτός ο κοινωνικός μιθριδατισμός, ο εθισμός στο δηλητήριο της παρανομίας, της απάτης και της διαφθοράς, που συναντούσε όμως σιωπηρά την συγκατάνευση των πολιτών, αφού το αντίδωρο συχνά ήταν η πολιτική εύνοια και αποκατάσταση πλήθους ψηφοφόρων. Έτσι η φερόμενη ως αδιέξοδη «δημοκρατία» ήταν στην πραγματικότητα ένα ολέθριο αδιέξοδο! Δεύτερος μεγάλος μύθος υπήρξε αυτός της ανεξάρτητης πορείας της χώρας και του περίφημου σοσιαλιστικού της μετασχηματισμού, με του οποίου το αφιόνι ποτίστηκαν οι γενιές κυρίως από το 1981 και μετά. Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο παρά για την υποκατάσταση της παραγωγικής δυνατότητας του κράτους από μια στυγνή και ξεδιάντροπη πολιτική παροχών και προσκόλλησης στην επάρατη τακτική των επιδοτήσεων, οι οποίες απονεύρωσαν τον παραγωγικό ιστό και κατέστησαν τη χώρα επαίτη των ευρωπαϊκών διευκολύνσεων. Αυτές οι τελευταίες, βέβαια, μεταφράζονταν σε εκατομ�ύρια που διασπαθίστηκαν ανερυθρίαστα σε κομματικές παράτες οδηγώντας γρήγορα σε αδιέξοδα. Με την πάροδο των ετών ο υπερδανεισμός για την κάλυψη του πελατειακού οργίου αποτέλεσε ταφόπλακα στην προοπτική των μελλοντικών γενεών να κινηθούν αυτόνομα. Στα ίδια πλαίσια πρέπει να εντάξουμε και το παραμύθι των Ολυμπιακών αγώνων, που η άρχουσα ιδεολογία λάνσαρε με περισσή μαεστρία, θωπεύοντας τα βιωματικά ανακλαστικά ενός λαού αμνήμονα, ο οποίος, ενώ πολιτισμικά απείχε παρασάγγας από τον πολιτισμό και την πολιτική ηθική του αρχαίου κόσμου, μόνο κατ΄ έθος μνήμης και περιστασιακά θυμούνταν ότι κάποια σχέση τον συνέδεε-μάλλον μνημονικής υποχρέωσης- με το χθες. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οικοδομήθηκε και ο τρίτος μύθος της αριστερής πολιτικής. Αυτός αυτοπροσδιοριζόταν ως η πολιτική έκφραση ενός κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού μαξιμαλισμού που επεδίωκε περισσότερα, αδιαφορώντας με σουρεαλισμό υπερβάλλοντα τόσο για τις επιπτώσεις, όσο και για το εφικτό των διεκδικήσεων. Το αποτέλεσμα υπήρξε «μεγαλοπρεπές». Σε όλους τους τομείς τη διοίκησης απαιτούνταν από την «αριστερή» φαεινή διεκδίκηση «μαζικοί διορισμοί»-ο χώρος της εκπαίδευσης το έζησε χρόνια με τις ανεξήγητες υπεραριθμίες-και η εκάστοτε πολιτικ� ηγεσία έσπευδε ταχέως να τους πραγματοποιήσει, πλειοδοτώντας σε προθυμία, έμφοβη καθώς ήταν για την απώλεια ψήφων, ήτοι της κυβερνητικής παντοδυναμίας. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια ιδίως, μια ανεξήγητη, ανεδαφική και εθελότυφλη αντίληψη αδυνατούσε να διακρίνει το πρόβλημα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, η οποία έφερε στη χώρα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, τους όποιους εκ των πραγμάτων θα στοίβαζε σε συνθήκες απάνθρωπες, μετατρέποντάς τους σε βραδυφλεγή κοινωνική βόμβα. Σήμερα με τη χώρα εξουθενωμένη, τον παραγωγικό ιστό της να αποτελεί ανέκδοτο και το λαό της συγχυσμένη αγέλη στη συντριπτική του πλειονότητα, ήρθε η ώρα του απολογισμού και οπωσδήποτε της Τίσεως, που παραμονεύει ὑστερόποινος, κατά τον Αισχύλο. Έτσι όριζε η ηθική των προγόνων που επιδεικτικά, όπως εκ των πεπραγμένων μας αποδεικνύεται, αγνοούσαμε ως σήμερα. Ο εσμός της πολιτικής σαπίλας, προσδιοριστικής των εχόντων την εξουσία, αναζητά φταίχτες και επιβάλλει πολιτικές υπαγορευμένες από το διεθνές καρτέλ των τραπεζών. Η πρακτικές είναι γνωστές: ασφυκτική πολιτική περικοπών, επιβολή επαχθέστατων φορολογικών επιβαρύνσεων σε τέτοιο βαθμό, ώστε τρία χρόνια τώρα η κοινωνία να εξωθείται οργισμένη σε ακραίες πολιτικές επιλογές. Τις τελευταίες εβδομάδες υλοποιείται το βασικό μέρος τους δράματος με την πολιτική μιας κυβέρνησης εντολοδόχου του τραπεζικού κατεστημένου, το οποίο αδιαφορεί παγερά για την κοινωνική κατάσταση και επιβάλλει δια των νομίμων του τοποτηρητών εκ βάθρων κατεδαφίσεις και στην εργασιακή νομοθεσία, με τις προθέσεις του σαφείς και εξόφθαλμες: πλήρης αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού, κατάρριψη του ευρωπαϊκού κεκτημένου και την μετατροπή της χώρας σε αποικία των ισχυρών της Ευρώπης. Όμως αυτή η πρακτική εξωθεί αμυντικά ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού στην αναζήτηση «δραστικών» λύσεων με την υποστήριξη ακροδεξιών σχηματισμών, οι οποίοι στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν αυξημένα ποσοστά. Φυσικά κανένας νουνεχής άνθρωπος δεν θα αποδώσει αυτήν την αύξηση σε ακροδεξιές καταβολές και αντιδραστικά ένστικτα του ελληνικού λαού. Μια τέτοια θέση θα ήταν ανιστόρητη και πολιτικά αναπόδεικτη. Είναι η «λογική», μέσα στον παραλογισμό της αντίδρασης, ενός λαού που νιώθει την πολιτική όχι έκφραση της βούλησής του, αλλά ως έναναιφνίδιο θάνατο που επιβάλλεται έξωθεν από δυνάμεις απροσδιόριστες. Με την υγεία κατεστραμμένη, την παιδεία ασθμαίνουσα, την ασφάλεια ανέκδοτο και την καθημερινότητα επώδυνη με τις αντοχές εξαντλημένες, η παραπαίουσα κοινωνία επιδιώκει αδιέξοδα «στηρίγματα». Δυστυχώς αυτό δεν γίνεται διόλου αντιληπτό από το αριστερό «ιερατείο» το οποίο απεύχεται κοινωνικές συγκρούσεις, επιβραδύνει ανεξήγητα εξεγέρσεις και βέβαια εξορκίζει την εξουσία, καθώς αδυνατεί προκλητικά ανόητα να διαχειριστεί. Η κάθαρση στη τραγωδία οδεύει να είναι αιματηρή. Όσο θα συνεχίζεται η απάνθρωπη σύμπλευση τραπεζών και κυβερνητικής τρομοκρατίας, τόσο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας προ του φάσματος της εξαθλίωσης θα επιδιώκουν «λύσεις» ολοκληρωτικού χαρακτήρα, αφού η αριστερή πρόταση παρουσιάζεται συγχυσμένη, προβληματική και αδιόρατη, δηλαδή χρεοκοπημένη. Μόνο που αυτή η προς τα άκρα εξώθηση του κοινωνικού σώματος, έχοντας ως κινητήρια δύναμη το μίσος προς τους κρατούντες και την άρχουσα ιδεολογία και τάξη, που συνεχίζει να φοροδιαφεύγει και να πλουτίζει, εγκυμονεί τον κίνδυνο μιας δυναμικής αντιπαράθεσης η οποία αυτή τη φορά, πολύ φοβάμαι, θα έχει το χαρακτήρα ενός εμφυλίου πολέμου με διαστάσεις απρόβλεπτες και οπωσδήποτε εξεχόντως οδυνηρές. O Σεραφείμ Γ. Κωνσταντίνου είναι φιλόλογος




Διαβάστε περισσότερα »