Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν είναι απλά ένας σπουδαίος προπονητής. Δεν είναι απλά ο άνθρωπος που αναγέννησε τόσο τον μπασκετικό Παναθηναΐκό όσο και το ελληνικό μπάσκετ. Είναι ένας άνθρωπος, ένας κύριος με όλη τη σημασία της λέξης που χαιρόσουν να βλέπεις στα γήπεδα, ένας άνθρωπος που τον καμάρωνες από την αρχή ως το τέλος.
Ο άνθρωπος αυτός είχε μια γηπεδική και εξωγηπεδική προσωπικότητα που θαύμαζες και ζήλευες μέσα στον ορυμαγδό της καθημερινότητας. Ήταν η ενσάρκωση της οργάνωσης, της αφοσίωσης, της πειθαρχίας, της πίστης στις δυνάμεις και τις ικανότητες του ανθρώπου, του αθλητή. Δεν ήταν μόνο προπονητής, ήταν manager, ήταν πατέρας, δάσκαλος, καθοδηγητής, είδωλο για μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που παρακολουθούσαν υγιές μπάσκετ, ήταν είδωλο για όλους εκείνους που σκέφτονται κριτικά, που έχουν στόχο στη ζωή τους, που μάχονται μέχρι τελικής πτώσης για τις ιδέες τους.
Το ήθος του και η συμπεριφορά του εντός και εκτός γηπέδων ήταν παροιμιώδης. Στο Daily, στο καφέ που σύχναζε στην πλατεία Δάντε στον Λυκαβηττό, μιλούσε δημοσίως στους θαμώνες για το μπάσκετ, κάνοντας αναλύσεις αγώνων, αναλύσεις πάνω στο πώς να στήνεται η ομάδα, πώς να αντιδρά καθ'όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά κυρίως πώς να αντιδρά απέναντι στην ήττα. Έκανε δηλαδή δωρεάν μαθήματα προπονητικής, με το σκεπτικό ότι η προπονητική και η διαχείριση των κρίσεων, της χαράς και της λύπης στο παιχνίδι είναι ανάλογη με τη διαχέιριση της ζωής του ανθρώπου, των προβ�ημάτων, των δυσκολιών, της χαράς και της λύπης του.
Πέτυχε να αναγνωριστεί από όλους, εχθρούς και φίλους στο παρκέ, αλλά κυρίως κέρδισε τον σεβασμό. Ένα στοιχείο, μια αρετή που λίγοι πετυχαίνουν να κερδίσουν. Δεν κρύβω, όπως και πολλοί άλλοι, ότι έκλαψα μέχρι λυγμών για την αποχώρησή του, όχι από τον ΠΑΟ, αλλά από την Ελλάδα, από την καθημερινότητά μας. Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι απλά ένας εξαιρετικά επιτυχημένος προπονητής, αλλά θα μπορούσε να ήταν ένας σπουδαίος δάσκαλος σε ένα σχολείο, ένας οραματιστής, ένας καθοδηγητής μιας μεγαλύτερης προσπάθειας χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσω ποιά ακριβώς προσπάθ�ια θα ήταν αυτή. Ήταν ένα ολίγοις ένα είδωλο για εμάς τους νέους που τόσο αναζητούμε προσωπικότητες να μας εμπνεύσουν και να μας συγκινήσουν. Τιμή και περηφάνεια στην ομάδα που θα τον αποκτήσει και στη χώρα που θα τον φιλοξενήσει.
Ζοτς σ'αγαπάμε αληθινά.
