Είναι αυτονόητο να έχουμε – σαν λαός – στο στόχαστρο όχι «το» δημόσιο αλλά κάθε είδους δημόσιο, όπως είναι σχεδόν «φυσιολογική» η αντίδραση μας στις δυσλειτουργίες αλλά και κακοδαιμονίες των ιστοριών «δημόσιας τρέλας». Πόσο «φυσιολογική» όμως και «αυτονόητη» είναι η ιδιωτικοποίηση των λύσεων, ή αλλιώς, η «λύση της ιδιωτικοποίησης»;
Δεν θά 'μασταν εκτός θέματος – κρινόμενοι ακόμη και από τους θιασώτες της ιδιωτικοποίησης – αν φέρναμε δυο παραδείγματα από την ελληνική αλλά και παγκόσμια πρακτική των ιδιωτικοποιήσεων. Το πρώτο αφορά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και το δεύτερο τα συστήματα υδροδότησης.
Πριν περίπου δυο χρόνια είχε προβληθεί – μετά ηλεκτρικών φανών και φωτοβολταικων λαμπάδων- η απελευθέρωση της ηλεκτρικής ενέργειας και η προοπτική της πράσινης ανάπτυξης με ταχύτητα στο φουλ για «Δανία του Νότου». Τα δυο, πιο γνωστά φυντάνια αυτής της – ελληνικού, ελληνικότατου τύπου- ανάπτυξης ήταν οι δυο γνωστότερες εταιρείες HELLAS POWER και ENERGA, και οι οποίες μέσω προκαταβολών από τους έλληνες συνδρομητές συγκέντρωσαν περίπου 136 εκατομμύρια παραγωγικότατα ευρώ και αφού τα «πάρκαραν» -αναπτυξιακά- σε Ελβετικές Τράπεζες κήρυξαν αναστολή εργασιών μέσ� πτώχευσης.
Στο δεύτερο παράδειγμα, αυτό του συστήματος υδροδότησης, το παρατηρητήριο των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στον τομέα, CORPORATE EUROPE OBSERVATORY (CEO) παρατηρεί πως μετά την άνθηση της ιδιωτικοποίησης την δεκαετία του 1990 – ως στρατηγικής των «επενδυτών» δηλαδή του πολυεθνικού κεφαλαίου – παρατηρείται μια εντονότατη τάση «επαναδημοτικοποιησης» των συστημάτων ύδρευσης και αποχέτευσης με κλασσικότερο -ή γνωστότερο- αυτό του Δήμου του Παρισιού, μετά την αποτυχία των δυο εταιρειών SUEZ και VEOLIA να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους αλλά και την επιτυχημένη εξ�ικονόμηση 35 εκατ. ευρώ από την δημοτική –πλέον- επιχείρηση και την μείωση της τιμής του νερού κατά 8%. Γεγονός που έχει αναλογίες και σε άλλες χώρες όπως την Ιταλία, όπου οι πολίτες απέρριψαν την ιδιωτικοποίηση του νερού με ποσοστό 95% αλλά και την Γερμανία όπου η λειτουργία της υδροδότησης είναι δημόσια σε συντριπτικό βαθμό.
Αν λοιπόν οι υπέρμαχοι της ιδιωτικοποίησης των κοινωφελών αγαθών επιμένουν ας μας απαντήσουν σε μερικές απλές, απλούστατες, μάλλον παιδαγωγικές ερωτήσεις:
Α) Ποια είναι η σημερινή αξία των σημερινών δημοσίων επιχειρήσεων και ποια η τιμή πώλησης τους; (Προφανώς, γνωρίζουν πως δεν ταυτίζονται…).
Β) Ποια η τιμολογιακή πολιτική που θα ακολουθησουν όσον αφορά την τιμή των αγαθών που θα προσφέρουν;
Γ) Ποια η πολιτική «ποιότητας» την οποία θα προσφέρουν, αν π.χ. λάβει υπόψη κάποιος την Βρετανική πολιτική ιδιωτικοποίησης της υδροδότησης της περιόδου 1989-1993 και η οποία κατέληξε στην αύξηση της τιμής του νερού κατά 245% -έως το 2006- και την πανθομολογούμενη πτώση της ποιότητας;
Δ) Υπάρχει «τάξη επενδυτών» που θα αναλάβει το εγχείρημα ή –αντιθέτως- θα έχουμε «ομάδες κλεπτοκρατων» που αφού αγοράσουν φιλέτα αντί πινακίου φακής θα αφήσουν το τραπέζι γεμάτο αποφάγια;
Ε) Η σημερινή συγκυβέρνηση –λαικοδεξιων, νεοφιλελευθέρων, δημοκρατικών αριστερών (της σοβαρής, ευπρεπούς, καλλιεργημένης, δημιουργικής κλπ.κλπ. αριστερας) και σοσιαλδημοκρατών βαλκανικού τύπου που παριστάνουν μανιωδώς τους ευρωπαϊστές- θα χρησιμοποιήσει νομοθετικές πρωτοβουλίες για να υλοποιήσει τις ιδιωτικοποιήσεις ή θα συνδυάσει τον φιλελευθερισμό με τον ωμό αυταρχισμό λογω των σίγουρων αντιδράσεων που θα συναντήσει; Μήπως ο αντικοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός, «ανώτατο στάδιο του φιλελευθερισμού», ζητήσει την βοήθεια του «αδελφού κόμματος�- και το οποίο κόμμα αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας οι ακραιφνείς φιλελεύθεροι, δεξιού ή (ψευδο)σοσιαλδημοκρατικου πρόσημου - για να εφαρμόσει την πλέον σκληρή και ταξική νεοφιλελεύθερη πολιτική των τελευταίων δεκαετιών;
*Ο Ηλίας Ν. Παπαναστασίου είναι αρθρογράφος - οικονομολόγος, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Lund (Σουηδία).
