Φωνάζει για τους δανεικούς ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Αποκαλεί θυγατρικές ομάδες σαν τον Ατρόμητο, που οικονομικά είναι σαφώς πιο ισχυρός και πιο αυτάρκης από τον Παναθηναϊκό. Φωνάζει επειδή έγινε πρόεδρος στη Σούπερλιγκ ο Γιάννης Μώραλης. Οι άλλες 13 ομάδες, δηλαδή, πλην του Ολυμπιακού, που τον ψήφισαν είναι παραρτήματα; Φώναξε επειδή δεν δόθηκε αναβολή στο Λεβαδειακός-Παναθηναϊκός, ενώ κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τον κανονισμό. Φώναξε για τις διαιτησίες της πρώτης αγωνιστικής σε Λιβαδειά κα� Βέροια. Διατύπωσε την άποψη ότι κάποιοι (δηλαδή ο Βαγγέλης Μαρινάκης) έπρεπε να είναι φυλακή (για τα στημένα).
Ενδεχόμενα όταν ήταν μικρός να ήθελε να γίνει ανακριτής. Για να ασκεί την εξουσία της προφυλάκισης και να του έχει μείνει απωθημένο. Κατά διαστήματα ασχολείται και με τον Σωκράτη Κόκκαλη και τις δουλειές που έπαιρνε στο Δημόσιο. Ο καθείς μπορείς να τα βάλει κάτω όλα αυτά και να τα ζυγίσει. Αν ευσταθούν και σε ποιο βαθμό. Χωρίς να αγνοούμε ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει δώσει κατά καιρούς δικαιώματα. Παραθέτω, λοιπόν, την ταπεινή μου άποψη. Η οποία μπορεί να περιγραφεί και με την πασίγνωστη παροιμία των Αζόρων Νήσων: "Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι οπαππάς".
Τελειώνει το ματς Παναθηναϊκός-Μάλαγα. Ο Αλαφούζος κάνει δηλώσεις. Ανασύρει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας τον Σωκράτη Κόκκαλη και καταλήγει: "θα γκρεμίσω την παράγκα". Ούτε ο συγχωρεμένος ο Μιλτιάδης Έβερτ, να ήτανε που είχε το πρωσονύμιο μπουλντόζας. Δεν θα το ρίξω στην υψηλή ανάλυση και στις μεγαλοστομίες: ότι όλα αυτά κάνουν κακό στο ποδόσφαιρο.
Και ειδικά αυτή την εποχή που μαστίζεται από την οικονομική κρίση. Ότι υποβαθμίζουν το προϊόν και διώχνουν τον κόσμο από τα γήπεδα. Έχουν προηγηθεί άλλοι του Γ. Αλαφούζου, που έχουν κάνει το ελληνικό ποδόσφαιρο, ρόμπα ξεκούμπωτη. Ανοιχτές θύρες παραβίασε ο Μίστερ Σκάι. Ανέκαθεν το οποίο αφεντικό του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού είχαν τη δυνατότητα να λένε και να κάνουν, ό,τι γουστάρουν. Ανάλογα με την περίπτωση.
Ο Γ. Αλαφούζος επειδή δεν θέλει ή δεν μπορεί να κάνει, λέει. Λέει, όμως, πολλά. Και τις περισσότερες φορές χωρίς προφανή λόγο. Λέει για να λέει. Αποτέλεσμα; Αυτό που μονολεκτικά αποκαλείται γραφικότητα. Δεν είναι Φωστήρας ο Παναθηναϊκός, να βγαίνει σε καθημερινή βάση ο ηγέτης του και να κλαίει σαν τη Μάρθα Βούρτση. Δεν είναι μπράντεφερ το ποδόσφαιρο, για να κερδίσει ο Γιάννης τον Βαγγέλη και να αποδείξει ότι είναι πιο δυνατός.
Και εν πάση περιπτώσει αυτή η καθημερινή καραμέλα κουράζει. Λες και βρισκόμαστε στην εποχή του βινυλίου κι έχει κολλήσει η βελόνα. Με τον Γ. Αλαφούζο να αναμασάει και να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια. Αν θελήσουμε να μιλήσουμε μάλιστα συγκεκριμένα, θα θυμηθούμε έναν άλλον Γιάννη. Τον Ιωαννίδη. Όταν ακόμα ήταν προπονητής πριν τον γοητεύσει σαν την Κίρκη, η πολιτική.
Σχετικά με την διαιτησία ο Ιωαννίδης, κατά κανόνα τον είχε δεμένο τον γάιδαρο του. Και στον Άρη και πολύ περισσότερο στον Ολυμπιακό επί Κόκκαλη. Παντα, όμως, είχε να λέει: "Ποτέ μια ομάδα δεν πρέπει να διαμαρτύρεται για τη διαιτησία. Αν το κάνει δείχνει αδυναμία και ισχυροποιεί τον αντίπαλο της".
Ας το κάνουμε, λοιπόν, πενηνταράκια: σήμερα το πάνω χέρι στο ποδόσφαιρο το έχει ο Ολυμπιακός. Δεν σημαίνει αυτό, όμως, ότι όλοι οι διαιτητές και οι βοηθοί είναι δικοί του. Σε κάποιον, λοιπόν, που δεν είναι εξαρτημένος, πέφτει μια δύσκολη φάση. Τι θα κάνει; Κατά που θα δώσει το σφύριγμα; Σ' αυτές τις περιπτώσεις ο διαιτητής πάει με τον δυνατό, εκεί τον οδηγεί το ένστικτο του.
Επειδή φοβάται να πάει κόντρα. Του δίνει το σφύριγμα για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Ότι δεν θα του βάλει κακό βαθμός ο παρατηρητής, ότι δεν θα τον τιμωρήσουνε. Ότι δεν θα τον φάνε από τους πίνακες. Όταν, λοιπόν, εσύ μεγιστοποιείς τη δύναμη του αντιπάλου σου, όχι μόνο δεν κερδίζεις τίποτα, αλλά χάνεις ακόμα περισσότερα. Αναγνωρίζεις δημόσια την αδυναμία σου. Όπως και να το δεις αυτή η γκρίνια του Αλαφούζου σε καθημερινή βάση, χωρίς να γίνεται εξαίρεση σε Κυριακές και αργίες, έχει ήδη κουράσει. Και το κυριότερο: χάνει και την αξία της. Όταν φωνάζεις για ψύλλουπήδημα, δεν πείθεις ακόμα κι όταν έχεις δίκιο.
