Η πραγματικότητα όμως δεν εξηγείται ποτέ με μια βολική αλληλουχία στοιχειωδών γεγονότων. Και σίγουρα δεν μπορεί να ζωγραφιστεί κατά το δοκούν, με μια βολική αλληλουχία υποθέσεων: αν ο Παναθηναϊκός του δευτέρου ημιχρόνου της Ισπανίας έπαιζε έτσι και στο πρώτο και αν ο Τοτσέ έβαζε το γκολ και αν στο ΟΑΚΑ πήγαινε με ένα 2-1 αντί για ένα 2-0 και αν και στο ΟΑΚΑ έπαιζε από το πρώτο ημίχρονο όπως στο δεύτερο και αν δεν έλειπε ο Μπουμσόνγκ και αν ο Σισοκό το ένα και ο Λάζαρος το άλλο και ο Κατσουράνης το �ρίτο, τότε θα είχε προκριθεί…
Ο Παναθηναϊκός δεν προκρίθηκε διότι στα 180 λεπτά των δύο ματς ήταν κατώτερος από τη Μάλαγα (που με τη σειρά της δεν ήταν ένα μεγαθήριο, ούτε καν ένα φόβητρο, αλλά απλώς μια κοντρολαρισμένη, γρήγορη ομάδα, με δύο τρεις καλές μονάδες και καλή δουλειά συνόλου στο γήπεδο). Αυτό είναι το γεγονός. Όποιος θέλει να το εξηγήσει βολικά, ως κάτι που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν δε έμπαινε στη μέση ένα καταραμένο καρφί, με 'γεια του με χαρά του.
Για μένα αυτό δεν κάνει καλό. Και ακόμη λιγότερο καλό κάνει η στάση του τύπου "ε, τι να γίνει; Αφού δεν έχουμε ομάδα για Τσάμπιονς Λιγκ, καλό είναι και το Γιουρόπα…". Κάτι σαν "τι είχαμε, τι χάσαμε". Μια τέτοια στάση όμως είναι έως και μοιρολατρική, κατεβάζει επικίνδυνα τον πήχη και, επιπλέον, εθελοτυφλεί επίσης μπροστά σε μία άλλη πραγματικότητα.
Κι αυτή είναι ότι οι "πράσινοι" υπέστησαν απ' αυτά τα δύο ματς όχι απλώς μια (ακόμη…) πληγή στο ευρωπαϊκό γόητρό τους, αλλά και μια πρακτική ζημιά όχι περίπου 10, αλλά περίπου 20.000.000 ευρώ -σε τέτοιες εποχές κιόλας: όχι μόνο έχασαν τα χρήματα που θα έβαζαν στην τσέπη τους, αλλά αυτά πάνε τώρα στην τσέπη του "αιωνίου" αντιπάλου τους. Κι αυτό ανοίγει κι άλλο την ψαλίδα μεταξύ τους και στο φετινό πρωτάθλημα. Άρα μειώνει κι άλλο τις πιθανότητες στο τέλος της σεζόν 2012-13 να είναι εκείνοι που θα ξέρουν ότι θα ξεκινήσουν από χέρι με 10.000.000 έως 20.000.000 ευρώ "κάβα" την επόμενη �ρονιά. Και αυξάνει τις πιθανότητες στα τέλη της σεζόν 2013-14 να έχει ανοίξει ακόμη περισσότερο η ψαλίδα. Και ούτω καθεξής...
Ναι. Η κρίση είναι κρίση και το χρήμα δεν περισσεύει και δεν επιτρέπει σπατάλες και ο ρεαλισμός είναι σωστή επιλογή στάσης και, και, και. Όλα αυτά τα ξέρω κι εγώ και ο καθένας. Έστω για λόγους εντυπώσεων και μόνον, όμως, νομίζω ότι το όλο θέμα (και) αυτού του αποκλεισμού από το Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα έπρεπε να περνάει ούτε ως "συγκυριακό", ούτε ως "περίπου αναμενόμενο".
Πρέπει να πάρει τις διαστάσεις που του αναλογούν: είναι μια αποτυχία με σοβαρές συνέπειες που οφείλεται, κατ' αρχήν, στο γεγονός ότι οι "πράσινοι", δικαίως ή αδίκως, έχουν από μόνοι τους κάνει πολύ μεγάλη έκπτωση στις προσδοκίες τους. Από την επιδίωξη ενός πρωταγωνιστικού ρόλου παντού, έχουν αποδεχθεί το ρόλο της ομάδας που θα είναι ικανοποιημένη εάν, απλώς, επιβιώνει. Και δε λέω: είναι καλή η επιβίωση. Το "πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτε", όμως, καθώς λέει και το ανέκδοτο, είναι καλό μότο για το ανέκδοτο. Για να πας μπροστά μετά από μια αποτυχία, όμως, δενείναι…
