Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Έκπληκτοι όσοι πήγαιναν να εκκλησιαστούν το 1862 στις εκκλησίες άκουγαν τους ιερείς από το ιερό βήμα να ρίχνουν κατάρες και να αφορίζουν τους εμπρηστές των δασών! Η Ιερά Σύνοδος με δυναμική παρέμβα�ή της υπέγραφε Εκκλησιαστικό Επιτίμιο εναντίον όσων έκαιγαν συστηματικά δημόσια και ιδιωτικά δάση σε όλη την Ελλάδα και μετέτρεπαν σε έρημα σπουδαία δενδροσκέπαστα βουνά. Ο λίβελος που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο 1862 αποκαλούσε όργανα του διαβόλου εκείνους που έβαζαν τις φωτιές, αλλά και εκείνους που τους προέτρεπαν και τους καθιστούσε υπόδικους της αιώνιας κόλασης.
Στην αρχή καταγράφονταν νουθεσίες της Συνόδου που καλούσε όλους τους Έλληνες να αναλογιστούν το βάρος μιας τέτοιας αμαρτίας και την αιώνα κόλαση που περίμενε όσους τη διέπρατταν πρ! οκαλ ώντας ζημιά στο δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο και τεράστιες και ανεπανόρθωτες βλάβες στο περιβάλλον, ενώ δεν ήταν λίγα τα θύματα από τις πυρκαγιές που ξέσπαγαν κάθε καλοκαίρι. Όσοι λοιπόν έκαιγαν τα δάση, αλλά και εκείνοι που τους προέτρεπαν ή τους γνώριζαν και δεν τους μαρτυρούσαν θα ήταν «αφωρισμένοι, κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον άλυτοι»....
Στην αρχή καταγράφονταν νουθεσίες της Συνόδου που καλούσε όλους τους Έλληνες να αναλογιστούν το βάρος μιας τέτοιας αμαρτίας και την αιώνα κόλαση που περίμενε όσους τη διέπρατταν πρ! οκαλ ώντας ζημιά στο δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο και τεράστιες και ανεπανόρθωτες βλάβες στο περιβάλλον, ενώ δεν ήταν λίγα τα θύματα από τις πυρκαγιές που ξέσπαγαν κάθε καλοκαίρι. Όσοι λοιπόν έκαιγαν τα δάση, αλλά και εκείνοι που τους προέτρεπαν ή τους γνώριζαν και δεν τους μαρτυρούσαν θα ήταν «αφωρισμένοι, κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον άλυτοι»....
