Και οι τελευταίες λέξεις έχουν ιδιαίτερη σημασία, η οποία υπογραμμίζεται από τα λόγια και τη σιγουριά του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Η "βαρύτητα" της έννοιας Εθνική ομάδα μπάσκετ, ωστόσο, εμπεριέχει και αρκετές ιδιαιτερότητες, που κάνουν την προσπάθεια αναζήτησης του κατάλληλου προπονητή δυσκολότερη.
Τα θέματα που έχουν προκύψει τις τελευταίες ημέρες αφορούν αρχικά την κλήρωση για το Ευρωμπάσκετ του 2013 στη Σλοβενία και αφετέρου τη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού.
Ένα-ένα όμως... Η κλήρωση ήταν πράγματι δύσκολη. Μόνο που δεν μιλάμε για μια ομάδα που θέλει να "κλέψει" ένα εισιτήριο. Στόχος του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος είναι η διάκριση, είτε αυτή λέγεται μια καλή θέση, είτε 4άδα, είτε μετάλλιο. Οπότε ούτως ή άλλως για να πετύχει θα πρέπει να νικήσει ομάδες όπως η Τουρκία, η Ρωσία, η Ιταλία ακόμη και η Φινλανδία που έδειξε πολυ καλά δείγματα γραφής στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ.
Είτε, δηλαδή, είναι για την πρώτη φάση, είτε για τους "8", είτε στον... τελικό η Ελλάδα θα πρέπει να παίξει καλά και να κερδίσει. Επομένως η κλήρωση, η χρονική στιγμή που θα δώσει αυτά τα ματς λίγη σημασία έχει.
Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι αντίπαλοι μας είναι ομάδες που επίσης ψάχνονται. Η Ιταλία απογοητεύει τα τελευταία χρόνια και αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό, το οποίο σχετίζεται χωρίς αμφιβολία με τη συμμετοχή των δύο ΝΒΑερ (του Μπαρνιάνι και κυρίως του Γκαλινάρι). Η Τουρκία είναι μια γεμάτη ομάδα, με καλούς ψηλούς, ενώ η Ρωσία γύρισε με τη σειρά της σελίδα καθώς αποχώρησε από τον πάγκο ο Ντέιβιντ Μπλατ.
Το θέμα του προπονητή
Είναι νωρίς να μιλάμε για επιλογές και 12άδες, αλλά η ουσία είναι ότι η Ελλάδα διαθέτει έναν ποιοτικό κορμό, που παραμένει σε πολύ καλή ηλικία. Μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης είναι ο 31χρονος Αντώνης Φώτσης, ενώ από πέρσι έχουν προστεθεί και νέα στελέχη που θα πρωταγωνιστήσουν την επόμενη 10ετία (τουλάχιστον), όπως ο Μάντζαρης, ο Σλούκας και ο Παπανικολάου.
Προέχει, άλλωστε, η αναζήτηση προπονητή. Τα δεδομένα που προκύπτουν από τη συνέντευξη του Γιώργου Βασιλακόπουλου είναι τα εξής:
Ο Ηλίας Ζούρος αποτελεί παρελθόν, στην πρώτη θέση της λίστας βρίσκονται Ευρωπαίοι προπονητές, υπάρχουν σημεία επαφής με τον Παναγιώτη Γιαννάκη και έγινε κρούση στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Ο Ζούρος... πλήρωσε το μάρμαρο για την αποτυχία της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν χωράει αμφιβολία ότι στη Βενεζουέλα η ομάδα υπέστη κάζο, όπως επίσης και ότι αυτός που την "πατάει" πρώτος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ο προπονητής.
Η λίστα... περιέχει Ευρωπαίους προπονητές, σύμφωνα με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Και σίγουρα ένα από τα ονόματα που θα ακουστούν είναι αυτό του Ντέιβιντ Μπλατ. Όχι μόνο γιατί αποχώρησε από την εθνική Ρωσίας, αλλά και επειδή είχε βρεθεί μια ανάσα από τον ελληνικό πάγκο πριν αναλάβει ο Ηλίας Ζούρος. Ενδεχομένως να είχε πάρει το χρίσμα αν δεν είχε προηγηθεί το επεισόδιο στη Λιθουανία στο παιχνίδι Ρωσία-Ελλάδα.
Κι αν κάποιος μεταφράσει τα λεγόμενα του Βασιλακόπουλου "γνωρίζει άριστα την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, το πώς εξελίσσεται το μπάσκετ στον ευρωπαϊκό χώρο και να γνωρίζει άριστα το ελληνικό μπάσκετ" θα καταλάβει ότι ο Μπλατ ταιριάζει στην περιγραφή.
Εκθέτοντας μια τελείως προσωπική άποψη είναι λάθος η Εθνική Ελλάδος να έχει ξένο προπονητή. Όχι για... εθνικούς ή ακόμη χειρότερα για εθνικιστικούς λόγους. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι ο "καθρέφτης" του ελληνικού μπάσκετ και θα πρέπει στην άκρη του πάγκου να έχει έναν εκπρόσωπο της εξαιρετικής ελληνικής σχολής.
Σαν να ακούω τους τυπικούς ξενομανείς Έλληνες... Σας διαβεβαιώ, όμως, ότι το επίπεδο των Ελλήνων προπονητών είναι πολύ υψηλό. Φαίνεται, άλλωστε, από την εικόνα του ελληνικού πρωταθλήματος, το οποίο ακόμη και "πεσμένο" σε ποιότητα, παραμένει αρκετά δύσκολο με συγκεκριμένες απαιτήσεις.
Οι προπονητές, άλλωστε, που παίζουν στο εξωτερικό έχουν να λένε για το επίπεδο των Ελλήνων παικτών, που είναι πολύ καλύτερο από το αντίστοιχο των γηγενών σε άλλα πρωταθλήματα (Γερμανία, Τουρκία, Ιταλία κτλ). Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή τη διαφορά στις ομάδες κάνουν οι Έλληνες, έστω κι αν αυτό οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στους "απαράδεκτους" ξένους που παίζουν.
Την ελληνική σχολή του "σκεπτόμενου μπάσκετ", αυτή των "μικρών προπονητών στο γήπεδο" (φράσεις που ανήκουν στον Αργύρη Πεδουλάκη), την έχουν δημιουργήσει οι Έλληνες προπονητές, αυτοί που σφυρηλατήθηκαν από τη σκληρή ελληνική λογική του "χάνεις-φεύγεις". Δεν λέει κανείς ότι δεν υπάρχουν πολύ καλές περιπτώσεις ξένων προπονητών, αλλά ας μην είμαστε υπερβολικοί με το "ξένος - καλός", "Έλληνας - κακός". Δεν θα αναφερθώ στο φετινό πείραμα των "αιωνίων", γιατί θα πρέπει να περιμένουμε το τέλος της χρονιάς (τουλάχιστον) για να κάνουμε τις κρίσεις μας.
Ο Μπλατ, όμως, για παράδειγμα φαίνεται ως "η ιδανική επιλογή", αλλά μην ξεχνάμε ότι στην απαιτητική ελληνική λίγκα είχε τερματίσει πίσω από τον Σφαιρόπουλο, τον Μαρκόπουλο, τον Ζούρο και τον Μπαρτζώκα. Προφανώς πρόκειται για μια σχηματική αναφορά και σε καμία περίπτωση για ασφαλές κριτήριο. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν οι πολύ καλές πορείες που έκανε η Ρωσία το 2007 και το 2012 στη Μαδρίτη και στο Λονδίνο αντίστοιχα. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μένουν πίσω από τα "ονόματα". Η Εθνική χρειάζεται έναν προπονητή να κάνει τη δουλειά, γιατί δεν μιλάμε �ια μια ομάδα. Αλλά για κάτι παραπάνω.
Γιατί, λοιπόν, ξένος προπονητής; Ειδικά όταν υπάρχει ο...
Παναγιώτης Γιαννάκης.... Οι επιτυχημένες πορείες του 1998, του 2004, του 2007 αρκούν. Δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε για το 2005 και το 2006. Από τη στιγμή που είναι ελεύθερος ο "Δράκος", δεν πρέπει καν να μιλάμε για διαδικασία αναζήτησης προπονητή. Αποτελεί σύμβολο του ελληνικού μπάσκετ και ξέρει τι πρέπει να γίνει για να πετύχει μια ομάδα. Το έχει κάνει. Οπότε είναι λογικό να πιστεύεις κανείς ότι μπορεί να το ξανακάνει.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος από την άλλη είπε ότι δεν θέλει να επεκταθεί σε αυτό το θέμα. Δεν το απέκλεισε. Και οι πληροφορίες αναφέρουν ότι υπάρχουν πολλοί που θέλουν διακαώς την επιστροφή του Γιαννάκη στην άκρη του πάγκου, εκείνου με το σπασμένο γυαλί.
Πέρα από τον "Δράκο", υπάρχει και μάλιστα με έντονα γράμματα το όνομα του Φώτη Κατσικάρη, ο οποίος έχει το μεγάλο προσόν ότι είναι άφθαρτος.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς... υπήρξε μες στους στόχους. Λογικό. Το "ρωτήστε τον αν θέλει να δουλέψει καλοκαίρι" μαρτυρά (χωρίς να βάζει κανείς φυσικά το χέρι του στη φωτιά) ότι ο "Ζοτς" δεν θέλει να δουλέψει ξανά σε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Επίσης λογικό. Το είχε υποσχεθεί, άλλωστε, μετά το τελευταίο του πέρασμα το οποίο συνοδεύτηκε από τις δύο πιο ντροπιαστικές πορείες της Σερβίας: τον αποκλεισμό από την πρώτη φάση το 2004 (με ήττες από την Κίνα και τη Νέα Ζηλανδία) και το διασυρμό στο Ευρωμπάσκετ που έγινε "εντός έδρας" το 2005.
Θα είχε πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να δούμε τον "Ζοτς" στον ελληνικό πάγκο, αλλά από την άλλη δεν πρέπει να συγχαίουμε τις έννοιες προπονητές συλλόγου και προπονητής εθνικής ομάδας. Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές ιδιότητες. Καλύτερα, όμως, να μην το αναλύσουμε άλλο, καθώς πρόκειται για ένα σενάριο που αποκλείστηκε εξαρχής.
Περισσότερα επί του θέματος την Πρωτοχρονιά όταν θα έχουμε και προπονητή.
