Ανυπολόγιστης αξίας οι δημόσιες επιχειρήσεις που βγαίνουν μέσω ΤΑΙΠΕΔ στο σφυρί.
Mε ισχνή πλειοψηφία πέρασε τελικά την προηγούμενη Τετάρτη, το άρθρο 2 του νομοσχεδίου που αφορούσε την ιδιωτικοποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων, μέσω της ένταξής τους στο ΤΑΙΠΕΔ. Ο ασθμαίνων τρικομματικός θίασος έφερε εις πέρας την εντολή της Άνγκ. Μέρκελ, προκειμένου να ξεπουλήσει άνευ όρων όλους τους επικερδείς δημόσιους Οργανισμούς.
Τι προβλέπει το περιβόητο Άρθρο 2; Σύμφωνα και με το επίσημο κείμενο, την «Κύρωση της κατάργησης του ελάχιστου ποσοστού του δημ�σίου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουμενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας».
Το ελληνικό κράτος ξεπουλιέται άνευ όρων με πρώτο σταθμό το τέλος του έτους (και έπεται συνέχεια). Αυτό απαιτούν οι δανειστές, αυτό ορίζουν οι συμφωνίες -φανερές και κρυφές- μεταξύ των… αφεντικών και της ελληνικής κυβέρνησης. Ο στόχος σαφής και οι οδηγίες αυστηρές: η Ελλάδα θα πρέπει να αντλήσει 8,8 δισ. ευρώ από τις ιδιωτικοποιήσεις έως τα τέλη του 2015 κ! αι συνολικά 50 δισ. ευρώ έως το 2020.
Παραδίδουν τα μελλοντικά δημόσια έσοδα
Τι βγάζουν, όμως, στο σφυρί; Τις προβληματικές επιχειρήσεις που «πνίγουν» το Ελληνικό Δημόσιο και θα ήταν καλύτερα -κατά τα καθεστωτικά ΜΜΕ- να ξεφορτωθούμε; Η αλήθεια είναι πως εκχωρούνται στο ΤΑΙΠΕΔ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι συμμετοχές τους, δηλαδή όλες οι επικαρπίες -ουσιαστικά- του Δημοσίου. Υπάρχει, δε, ρητός όρος στο καταστατικό λειτουργίας του ΤΑΙΠΕΔ που αναφέρει χαρακτηριστικά ότι στόχος του είναι «η διαμόρφωση νέων εθνικών πολιτικών καθώς και η δη�ιουργία νέων ρυθμιστικών αρχών, για τη μεταφορά μονοπωλιακών δραστηριοτήτων από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα»(!).
Μέγιστη ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι μία μόλις ημέρα πριν από τις επίμαχες ονομαστικές ψηφοφορίες που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή την Τρίτη) είδε το φως της δημοσιότητας η πιο πρόσφατη μελέτη της ICAP, αναφορικά με τις 10 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, μερικές από τις οποίες είναι ΔΕΚΟ, που η κυβέρνηση θέλει να πουλήσει!
Αυτό ήταν και η καλύτερη απάντηση στον υπ. Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, που προσπαθεί να πεί! σει τ! ο λαό ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι απαραίτητες γιατί θα φέρουν «ζεστό δημόσιο χρήμα» που θα χρησιμεύσει βέβαια για να «μαγειρευτεί» λογιστικά η μείωση του χρέους. Το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό, καθώς πρακτικά χαρίζονται σε εξευτελιστικά ποσά τα φιλέτα του Δημοσίου, με το τελευταίο να απεμπολεί τα έσοδά του από κερδοφόρες επιχειρήσεις και να χάνει κάθε δικαίωμα μελλοντικής διαχείρισής τους.
Στο σφυρί υποδομές εθνικής σημασίας
Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας και αυτάρκειας του ελληνικού λαού Τι πωλείται; Ο βασικός πυλώνας ενέργειας της χώρας -ΔΕΗ- με όλη την περιουσία της (ακόμη και ο ορυκτός πλούτος), και στο επόμενο «πακέτο» οι ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ. Οι δύο βασικές δημόσιες (και λογικά μονοπωλιακές) επιχειρήσεις διαχείρισης υδάτων (ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ). Τα Ελληνικά Πετρέλαια με όλες τις επενδύσεις τους, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία και όλα τα βασικά λιμάνια της χώρας! Οι υποδομές της χώρας, που διασφαλίζουν την εθνική της κυριαρχία βγαίνουν στο σφυρί.
Η πιο απλή μελέτη αναφορικά με τα «φιλέτα» που σχεδιάζεται να δοθούν πραγματικά έναντι πινακίου φακής,! δείχ! νει ξεκάθαρα ότι παραδίδονται άνευ όρων όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου.
Σταχυολογούμε μερικά από τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα των υπό ιδιωτικοποίηση:
• Πάγια στοιχεία ΔΕΗ, μαζί με ορυχεία και δίκτυα και γραμμές μεταφοράς, περίπου 14 δισ. ευρώ. Αντιστοίχως, στο σύνολο του τομέα ενέργειας, η ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ την τελευταία 5ετία έχει δώσει 500 εκατ. ευρώ για φόρους, χωρίς να χρηματοδοτείται από το κράτος. Με συνολικό δίκτυο αξίας 900 εκατ. ευρώ, θέλουν να τις πουλήσουν για λιγότερο από 600 εκατ. ευρώ (όταν ο ετήσιος τζίρος του '11 της ΔΕΣΦΑ μόνο ξεπέ�ασε τα 125 εκατ. ευρώ).
• ΕΛΠΕ: Φόρος 11,5 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο στο κράτος. Θέλουν να τα πουλήσουν για 700 εκατ. ευρώ, ενώ μόνο η πιο πρόσφατη επένδυση, στο διυλιστήριο Diesel στην Ελευσίνα, κόστισε 2 δισ. ευρώ και η αξία των παγίων του αγγίζει τα 2,4 δισ. ευρώ. Η ίδια η εταιρία δηλώνει ότι το κράτος θα ζημιωθεί από την ιδιωτικοποίηση.
• ΟΠΑΠ: Τι να πει κανείς για μια εταιρία που ανήκει στην 25άδα των πιο κερδοφόρων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και που μόλις πριν από μερικούς μήνες έβγαλε από τα Ταμεία του «ζεστά» 849 εκατ. ευρώ και τα έδωσε στο Ελληνικό Δημόσιο, μ! ε αντ! άλλαγμα την επέκταση της άδειας εκμετάλλευσης των 11 τυχερών παιχνιδιών του για 10 επιπλέον έτη έως το 2030 σε μια μονοπωλιακή αγορά; Με ποια λογική πωλείται ο ΟΠΑΠ από τον οποίο το Δημόσιο έχει σταθερό και σίγουρο έσοδο (από φορολογία, μερίσματα κ.λπ.);
• ΕΥΔΑΠ / ΕΥΑΘ: Το απόλυτο μονοπώλιο στην Ελλάδα, με τεράστια χρέη του Δημοσίου και των ΟΤΑ από απλήρωτα τιμολόγια, που ωστόσο επιμένουν να δηλώνουν αύξηση κερδών που αγγίζει (και ξεπερνά) το 100% τα τελευταία χρόνια. Με ένα δίκτυο ανυπολόγιστης αξίας και βεβαίως αντιστοίχως ανομολόγητης σημασίας για το λαό καθώς το νερό δεν μπορεί να αποτελεί παρά μόνον δημόσιο αγαθό. Η κερδοφορία της ΕΥΑΘ μόνο, ανέρχεται για την τελευταία πενταετία στα 77,5 δισ. ευρώ μετά φόρους και οι εμπορικές απαιτήσεις (ανείσπρακτες οφειλές από τρίτους) στα 55,329 δισ. ευρώ!
• Ελληνικά Ταχυδρομεία: Κερδοφόρα έως και σήμερα. Τζίρος 485 εκατ. ευρώ και 3 εκατ. ετήσιο κέρδος. Ακίνητη περιουσία στα 130 εκατ. ευρώ. Έχει υποστεί μειώσεις προσωπικού έως και 30% και 100 καταστημάτων πανελλαδικά. Τα ξεπουλάνε για 80 εκατ. ευρώ, παραδίδοντας σε ιδιώτες ακόμη και τις τραπεζικές πράξεις ταμιευτηρίου πο�! � εξυ�! �ηρετούσε το δίκτυο σε συνεργασία με το ΤΤ.
Τα παραπάνω παραδείγματα, είναι ελάχιστα σε σχέση με τον τεράστιο κατάλογο των προς ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων ή ΝΠΙΔ. Έως σήμερα το Ελληνικό Δημόσιο έχει περίπου 60 Α.Ε. και 300 ΝΠΙΔ. Το ΤΑΙΠΕΔ έχει σκοπό να έχει ενσωματώσει τα πάντα (και να τα έχει ξεπουλήσει) έως το 2020. Η συμμετοχή των εμπλεκομένων κυβερνήσεων στο έγκλημα αυτό είναι ενσυνείδητη, καθώς το Δημόσιο δεν χάνει μόνο έσοδα αλλά παραδίδει σε ιδιώτες ζωτικούς τομείς όπως ενέργεια, ύδρευση, ταχυδρομεία, πόροι, χάνοντας το δικαίωμα να ελέγχε� και να επιβάλλει πρακτικές σε όσους θα μπορούσαν να ενεργήσουν βλαπτικά για το δημόσιο συμφέρον. Το ζήτημα είναι, ο λαός θα τους αφήσει;
