Ο Ηλίας Ηλιάδης νίκησε μόλις σε 39'' με Ippon τον Αυστραλό Μαρκ Άντονι και θα διεκδικήσει το χάλκινο μετάλλιο στα -90 κιλά.

Ο Ηλίας Ηλιάδης νίκησε μόλις σε 39'' με Ippon τον Αυστραλό Μαρκ Άντονι και θα διεκδικήσει το χάλκινο μετάλλιο στα -90 κιλά.
Φυσικά, σε επίπεδο αγωνιστικό, η σκοτσέζικη ομάδα προσφέρεται για συμπεράσματα λιγότερο και από τις ομάδες με τις οποίες έδωσε φιλικά προετοιμασίας το «τριφύλλι», όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος: ότι, δηλαδή, στο πρώτο επίσημο ματς της χρονιάς ο Παναθηναϊκός όχι απλώς πέτυχε το ζητούμενο, αλλά, το κυριότερο, εμφανίστηκε και καλύτερος συνολικά ως ομάδα απ' ότι στα φιλικά.
Στο μυαλό του Φερέιρα είναι σαφές ότι ο φετινός Παναθηναϊκός θα είναι, εφόσον μπορέσει να το καταφέρει ο ίδιος, μια ομάδα χωρίς… «δογματισμούς» οποιουδήποτε είδους. Ούτε σε συστήματα, ούτε σε μονάδες. Ανάλογα με τον αντίπαλο και τις απαιτήσεις του αγώνα, οι «πράσινοι» μπορεί να παίζουν με φορ περιοχής, μπορεί και μόνο με περιφερειακούς. Και στο κέντρο, το ζητούμενο θα είναι πάντοτε να συμπληρώνεται από τους επιθετικούς κυρίως η σχετική αδυναμία δημιουργίας των κεντρικών χαφ, κυρίως στα ματς όπου η αμυντική λειτουργία των τελευταίων θα είναι εκ των ων ο�κ άνευ.
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, θα συμφωνήσω με την άποψη των περισσοτέρων ότι η πλέον ευχάριστη έκπληξη του αγώνα ήταν ο Ιβοριανός Ιμπραίμ Σισόκο και ειδικότερα με την άποψη του Sport24.gr ότι κεντρικό στοιχείο της απόδοσής του ήταν η ομαδικότητα που έδειξε για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό.
Σε μια ομάδα όπως ο εφετινός Παναθηναϊκός, το να υπάρχει μπροστά από τα χαφ ένας επιθετικός τόσο δραστήριος και κινητικός, αλλά και τόσο πρόθυμος να αλλάξει τη μπάλα και να βοηθήσει όσους αμύνονται είναι κομβικής σημασίας, ειδικά μέχρι να φανεί και στο γήπεδο αν το βιογραφικό του Φορναρόλι ανταποκρίνεται και στη… γηπεδική πραγματικότητα.
Έχουμε πει ήδη ότι αυτά τα πρώτα πρώτα ματς της σεζόν δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να αποτελέσουν ικανό και ασφαλές δείγμα για την μετέπειτα πορεία, της ομάδας συνολικά αλλά και κάποιων ποδοσφαιριστών της ειδικότερα. Όμως θα μου επιτρέψετε να πω από τώρα πως αν ο Σισοκό συνεχίσει έτσι, θα αποτελέσει, μαζί με τον Λάζαρο (που επίσης ήταν εξαιρετικός στη Σκωτία), το «βαρόμετρο» του φετινού Παναθηναϊκού. Αλλά, ας μη βιαζόμαστε. Ας περιμένουμε και τη… ρεβάνς τουλάχιστον και βλέπουμε, ε; Αν τελειώσει (η)… Μάδεργουελ, all well. Κι ακόμη καλύτερα εάν υπάρξει κ�ι πρόκριση στους Ομίλους –αλλά γι' αυτό, θα πρέπει να περιμένουμε κι άλλο λίγο…
* Χαρακτήρισα «βουβούς» αυτούς τους ως τώρα Ολυμπιακούς Αγώνες, από άποψη ενδιαφέροντος του κοινού. Δεν φταίνε οι Αγώνες αυτοί καθαυτοί. Και, παρότι η τελετή έναρξης ήταν ό,τι πιο άκυρα ναρκισσιστικό θα μπορούσαν να προσφέρουν οι Άγγλοι, δεν φταίει ούτε η τελετή. Φταίει ότι «η ομορφιά είναι στο μάτι του παρατηρητή» και οι μισοί και πλέον Ευρωπαίοι παρατηρητές των Ολυμπιακών Αγώνων (με τους Έλληνες, αναγκαστικά, πρώτους πρώτους), δεν είναι σε διάθεση ή θέση να παρατηρήσουν ομορφιά ακόμη και όπου υπάρχει πλέον…
Σε εποχές αβεβαιότητας, μιζέριας και απελπισίας, ο αθλητισμός γίνεται κάτι σαν «περιττή πολυτέλεια» για τη μεγάλη μάζα του κοινού. Θέαμα που, χωρίς τη συνοδεία επαρκούς «άρτου» δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του σε μια περίοδο που θυμίζει μεσοπόλεμο…
Είναι κρίμα για τους αθλητές και τις αθλήτριες που αγωνίζονται στο Λονδίνο, αλλά φοβούμαι ότι έτσι είναι, παρά ταύτα…
Το συγκεκριμένο εύρημα εντοπίζεται για πρώτη φορά από τότε που η Γερμανία «έβαλε πλάτη» για τη δημιουργία της ευρωζώνης. Και μπορεί να είναι γνωστή η εμμονική λατρεία που τρέφουν οι Γερμανοί για το αγ! απημ ένο τους μάρκο, η κοινή λογική ωστόσο υπονοεί ότι θα την είχαν ξεπεράσει, διαπιστώνοντας στην πράξη πόσα πολλά κέρδισαν από το κοινό νόμισμα. Σε βάρος φυσικά των πλέον αδύναμων οικονομιών της ηπείρου, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της Ελλάδας.
Σχεδόν έναν χρόνο πριν από τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013, στις οποίες θα κριθεί το προσωπικό πολιτικό μέλλον της, η Άνγκελα Μέρκελ απολύτως αναμενόμενα «συννεφιάζει», διαβάζοντας μια τέτοια δημοσκόπηση. Αν η γερμανική κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη για το αν το εθνικό νόμισμα του Βερ�λίνου θα πρέπει να είναι το ευρώ ή το μάρκο, όποια στρατηγική κι αν ακολουθήσει η ίδια η Καγκελάριος, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην υποστεί τις (αρνητικές) συνέπειες, από ένα εκλογικό σώμα σε σύγχυση.
Απ' την άλλη, θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να διαπιστωθεί αν η Ευρώπη μπορεί και πάλι να μεγαλουργήσει, συνασπιζόμενη για άλλη μια φορά κατά της Γερμανίας. Αυτή τη φορά στο πεδίο μάχης της οικονομίας. Εκεί όπου έννοιες όπως ο ανταγωνισμός και το εμπάργκο σε προϊόντα, θα αποκτούσαν άλλη διάσταση, αν το Βερολίνο ήταν και πάλι ο «κοινός εχθρός».
Στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας, έγινε πλέον ξεκάθαρο ότι οι πολιτικοί της Ευρώπης υπερέβησαν τα όρια της πραγματικής τους ισχύος.
Η κοινή δήλωση του προέδρου Ολάντ και της καγκελαρίου Μέρκ�λ, «να κάνουν ότι είναι δυνατό, για να προστατευτεί η ευρωζώνη», δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά μια κίνηση απόγνωσης.
Είναι πλέον φανερό ότι το κάθε κράτος της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και της Γαλλίας, αντιλαμβάνεται την κρίση με διαφορετικό τρόπο. Σύμφωνα με την κοινή δήλωση, «ο καθένας θα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις του…». Αυτό όμως μπορεί να ερμηνευτεί ως παράδοση των όπλων: Ο καθένας, να κοιτάξει από μόνος του, το πώς θα βγει από το καζάνι.
Οι φυγόκεντρες δυνάμεις θεριεύουν. Η διπλωματία γύρω από το ενιαίο νόμισμα, βρ! ίσκε ται στην φάση του επιθανάτιου ρόγχου, και οι τεράστιες φυγόκεντρες δυνάμεις που λειτουργούν στη βάση, αυξάνονται συνεχώς.
Την μια μέρα ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι μιλάει για ακόμη περισσότερη βοήθεια προς τα χρεοκοπημένα κράτη, και την αμέσως επομένη έρχεται ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε και τον αναιρεί.
Η Ελλάδα ζητάει περισσότερο χρόνο, την ώρα που όλες οι ανακοινώσεις μιλάνε για την ολιγωρία της κυβέρνησης των Αθηνών, με τους Γερμανούς πολιτικούς να συζητάνε ανοιχτά για την εκδίωξη της χώρας από το ευρώ.
Ο Ισπανός υπου�γός για την ΕΕ, αντί να μιλάει για τα προβλήματα της χώρας του, αναλώνεται στο να ζητάει περισσότερα χρήματα από το Βερολίνο.
Και εν πάση περιπτώσει, δεν υπάρχει καμιά συναίνεση ούτε καν στα εργαλεία επίλυσης της κρίσης, είτε πρόκειται για άμεση ή έμμεση αγορά ομολόγων, είτε πρόκειται για χρηματοδότηση των τραπεζών, είτε πρόκειται για επιπλέον προγράμματα λιτότητας.
Η γερμανική κυβέρνηση αποτελεί την μειοψηφία μόνο στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ. Αν προστεθούν τα μέλη της ΕΕ εξ Ανατολών, η κατάσταση αλλάζει.
Υπάρχει πλέον ένα χάσμα μ�! �ταξ� � Βορρά και Νότου. Και είναι θέμα χρόνου να κοιταχτούμε στα μάτια και να παραδεχτούμε όλοι μαζί, ότι το σύστημα πλέον δεν λειτουργεί.
Στα τελευταία 11 χρόνια που ισχύει το κοινό νόμισμα, οι οικονομίες του Βορρά και του Νότου δεν έχουν συγκλίνει. Αντίθετα, απομακρύνθηκαν πιο πολύ.
Υπ' αυτές τις συνθήκες, το ευρώ δεν έχει πλέον κανένα μα κανένα νόημα ύπαρξης.