Τέτοια μέρα πριν 11 χρόνια η φωνή του Λαού σίγασε. Ο Στέλιος Καζαντζίδης περνάει στην αιωνιότητα μαζί με τους άλλους Μεγάλους Έλληνες.
Ένας Έλληνας που αγάπησε την Ελλάδα που τόσο τον πόνεσε, τραγούδησε τον έρωτα, τον πόνο, τη φτώχεια. Έγινε η μιλιά του μετανάστη και του απόκληρου. Αγαπήθηκε και κυνηγήθηκε όσο κανένας άλλος, όπως όλοι οι Μεγάλοι.
Τα τραγούδια του έμειναν ανεξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου και ο χρόνος είναι αρκετός, αφού η μουσική σταδιοδρομία του ξεκίνησε πριν από μισό αιώνα και κάτι. Παιδί φτωχής οικογένειας γνώρισε από πολύ μικρός την αδικία του συστήματος («Το σύστημα είναι ένοχο, μα δε το δίκασε κανείς»).
Η ιστορία του Στέλιου Καζαντζίδη είναι λίγο πολύ γνωστή και μόνο οι «πιστοί» του ενδιαφέρονται για ακόμα μια φορά να τη διαβάσουν. Αυτό που είναι χρήσιμο να γίνει είναι η επικαιροποίηση των τραγουδιών και της ζωής του.
Καταρχήν, παρ' όλη τη συσσωρευμένη κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση, αυτό που έχει παρατηρηθεί είναι η απουσία έκφρασης του λαού μέσω της τέχνης και ιδιαίτερα του τραγουδιού που είναι και το πιο άμεσο μέσο έκφρασης. Σε κάθε μεγάλη στιγμή της ιστορικής πορείας του Ελληνισμού αναδείχθηκαν μέσω του πολιτικού/κοινωνικού τραγουδιού μεγάλοι καλλιτέχνες που τραγούδησαν για το λαό και τον ενέπνευσαν (π.χ. Βέμπω, Ξυλούρης, Καζαντζίδης και πολλοί άλλοι). Αυτό λείπει στις μέρες μας αν και συνυπάρχουν χαρακτηριστικά διαφορετικών περιόδω�.. Εντύπωση δημιουργεί το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα τα ρηχά και ανούσια τραγούδια κάνουν θραύση.
Εντύπωση ακόμα δημιουργεί η καλλιτεχνική επιστροφή στο παρελθόν όπου ο Λοΐζος ανασταίνεται στις πορείες φοιτητών και ο Καζαντζίδης σιγοτραγουδά τραγούδια της μετανάστευσης συνοδεύοντας τα νέα κύματα νέων που ψάχνουν διέξοδο από τη φτώχεια και τη μιζέρια.
Δεν είναι κακό που εμπνεόμαστε ακόμα από αυτά τα μεγαθήρια της τέχνης, αλλά το ότι δεν έχουμε τίποτα και κανέναν άλλο να μας εμπνεύσει. Ένας ταλαντούχος άνθρωπος της εργασίας από φτωχή οικογένεια θα προτιμήσει τα talent show και τα μπουζούκια για να «ξεφύγει» από το περιβάλλον του. Λείπουν εκείνοι οι καλλιτέχνες που μιλάνε για μας, που ζουν τα ίδια με εμάς, που νοιάζονται για εμάς.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης γίνεται και πάλι επίκαιρος γιατί αναπληρώνει αυτό το κενό αν και πριν λίγα χρόνια όσοι νέοι άκουγαν τα τραγούδια του ήταν απλά γραφικοί. Πλέον το ράδιο έχει αυξήσει τα τραγούδια του στις λίστες, οι ταβέρνες γεμίζουν με κόσμο που ζεί πλέον με άλλα πρότυπα και η σχέση ζωής και τραγουδιού ενός καλλιτέχνη αρχίζει και μπαίνει σε άλλη βάση.
Τα σύγχρονα διακυβεύματα είναι τα ίδια με την εποχή του Στέλιου. Έλλειψη δωρεάν υγείας, ανεργία, μετανάστευση και έντονη οικονομική και κοινωνική ανισότητα επέστρεψαν και ο μόνος που βρίσκεται να μας το θυμίζει καθημερινά μέσα από τα διαχρονικά τραγούδια του είναι ο Στέλιος.
«Έρχονται χρόνια δύσκολα, γεμάτα καταιγίδες
Και εμείς του κόσμου θύματα,
Μ' ατέλειωτα προβλήματα
Και λιγοστές ελπίδες»
Σ. Καζαντζίδης 2001
