Photo: Willbryantplz/Flickr
1 εικόνα
Την παραμονή των Χριστουγέννων ήμουνα σε μία επαρχιακή πόλη του Βορρά. Μεσημέρι μπαίνουμε στη γνωστότερη ταβέρνα. Καθόμαστε απέναντι από ένα τραπέζι 20 ατόμων. Δυστυχώς! Ακούσαμε την οικοδέσποινα να συστήνει τους συνδαιτυμόνες κατά την ιδιότητα τους. «Πολύ σπουδαίους ανθρώπους», μεταξύ των οποίων και καθηγητές ανωτέρων ιδρυμάτων, διευθυντές, γιατροί, δημαρχαίοι, κλπ. Όλοι «ευυπόληπτοι» πολίτες. Τα εδέσματα πλουσιοπάροχα, δεν θύμιζαν κρίση, το κρασί άφθονο, οι τροβαδούροι ανέβαζαν την ευχαρίστηση, ώσπου ταράζει την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα μια φιγούρα, �γαλμένη από τις σελίδες της ρώσικης λογοτεχνίας. Πλησιάζει στέκεται σεμνός μπροστά στο γιατρό βγάζει το καπέλο του, υποκλίνεται και τον παρακαλεί να τον ακούσει. Εκείνος κατακόκκινος από το κρασί σηκώνεται όρθιος και τον αποπέμπει, λέγοντας του σκαιά, «Ε όχι τώρα φύγε, φύγε, φύγε». Όπως έμαθα ο Δημοκρατικός γιατρός είναι διοικητής σε μεγάλο Νοσοκομείο και κανονίζει ποιος θα χειρουργηθεί και ποιος όχι.
Μόλις είχε τελειώσει στην ομήγυρη μια κουβέντα για την δικαιοσύνη, την αξιοκρατία και τη δημοκρατία στη χώρα μας. Γιατί ο πολίτης της παραμεθόριας περιοχής, ή ο κάθε πολίτης να εξαρτάται από τη δημοκρατική συμπεριφορά του μεγαλογιατρού; Γιατί η χώρα μας το 2013 να θυμίζει 1913 με προύχοντες και κολίγους; Γιατί; Μήπως γιατί κάποτε ζήτησα και εγώ τη χάρη κάποιου γιατρού και δεν διαμαρτυρήθηκα;
