Άλλος ένας χρόνος έφυγε. Αν όμως κοιτάξουμε προσεχτικά πίσω και πέρα από το χρόνο που τρέχει ασταμάτητα, υπάρχει ακόμη ένα πανέμορφο παιδ� εκεί μέσα μας, που βλέπει τον εαυτό του με έναν τρόπο που αντιστέκεται στον χρόνο και τους περιορισμούς. Ένα παιδί άχρονο! Τι είναι αυτό που έχει κρύψει αυτό το παιδί από τα μάτια μας;
«Ήρθα μόνος μου σ�ην προκαθορισμένη συνάντηση. Αλλά ποιος είναι αυτός μέσα στο σκοτάδι;
Παραμερίζω για να τον αποφύγω, αλλά δεν του ξεφεύγω.
Κορδωμένος σηκώνει σκόνη από τη γη∙
η δυνατή φωνή του καλύπτει κάθε λέξη που προφέρω.
μόνο εγώ ντρέπομαι που έρχομαι στην πόρτα σου μαζί του.»
Καθώς αρχίζουμε να υπερβαίνουμε τις ευτελείς ταυτίσεις του εγώ, αποκτούμε ανώτερη επίγνωση της θείας υπόστασης που υπάρχει μέσα μας. Καθώς οι συγκρούσεις ανάμεσα στον ανώτερο και τον απατηλό εαυτό μας επιλύο�ται, αρχίζουμε να γνωρίζουμε την ελευθερία και την ευδαιμονία που είναι το αληθινό μας πεπρωμένο. Έτσι περνώντας από το «εγώ» στο «εμείς» δημιουργούμε αργά αλλά σταθερά μια αληθινή, ευλογημένη κοινωνία.
Όπως λέει ο μεγάλος δάσκαλος Nisargadatta Maharaj :
«Η θέση μου είναι καθαρή. Παράγετε για να διανείμετε, σιτίστε πριν σιτισθείτε, δώστε πριν πάρετε, σκεφτείτε τους άλλους πριν σκεφτείτε τον εαυτό σας. Μόνο μια αφίλαυτη κοινωνία στην οποία όλα μοιράζονται, μπορεί να είναι σταθερή και ευτυχής. Αυτ� είναι η μόνη πρακτική λύση. Εάν δεν τη θέλετε, τότε – πολεμήστε.»
ΧΡΟΝΙΑ ΑΧΡΟΝΑ !
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
Πηγή
