του Βαγγέλη ΓεωργίουΈνα από αυτά που θαυμάζω στους Ινδούς είναι το chicken biriany που έχει ένα κάρο μπαχάρια. Όταν μπήκα να τα ζητήσω στο παντοπωλείο της γειτονιάς μου -στη Λαμία- ήταν μέσα ένας μεσόκοπος κύριος που χάζευε τα διάφορά προϊόντα και μια 85αρα στρουμπουλή γιαγιά με μπαστουνάκι που απολογούνταν: «ο κόσμος κάποτε πήγαινε στο μαγαζί του πατέρα μου γιατί ήταν καλός άνθρωπος. Γι αυτό έρχομαι εδώ, είστε καλοί άνθρωποι και μιλάτε ευγενικά στους πελάτες». Ήταν μια εξαίρεση. Ο μπακαλόγατος αργότερα μου είπε πολλά: «το χω λίγα χρόνια το μαγαζί και τα πρώτα δύο δεινοπάθησα να τοκρατήσω, πολλοί ξερόλες βλάχοι μου κάνανε υποδείξεις για τα προϊόντα μου. Τους πέταξα έξω, δεν θέλω κακό κόσμο».
Επιστρέφοντας στο σπίτι πέρασα από την κεντρική Πλατεία Πάρκου με το κλασικό άγαλμα του τσολιά. Γύρω από αυτό λοιπόν στήσανε ένα παγοδρόμιο με μουσική υπόκρουση που δεν θύμιζε Χριστούγεννα. Τα απογεύματα η πιτσιρικαρία βόλταρε πάνω στον πάγο με τη συνοδεία Πετρέλη ή οτιδήποτε θυμίζει κλαμπ και σκυλάδικο.
Σε αυτή την πλατεία, όπως και σε άλλα κεντρικά σημεία της πόλης τα μεγάφωνα -μια από τις τρομερές ιδέες των Λαμιωτών δημάρχων χρόν�! �α τώρα- σκούζουνε από το πρωί μέχρι το βράδυ απίστευτα κακόγουστες διαφημίσεις χωρίς να σέβονται την αισθητική υγεία των πολιτών. Λες και είσαι σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου τα απαρχαιωμένα μεγάφωνα κράζουν για να υπενθυμίζουν. Οι περισσότεροι Λαμιώτες βολοδέρνουνε από δω και από κει χωρίς να ψωνίζουνε –το «γιατί» γνωστό- και τα μαγαζιά κλείνουνε ταμείο με 30 ή 50 ή 100 ευρώ. Αναρωτιέμαι ποια στάση θα κρατήσει ο εμπορικός σύλλογος στην ιδέα της κυβέρνησης για ανοιχτά μαγαζιά την Κυριακή. Από καφετέριες πάμε καλά, όλες φτηνή αντιγραφή των αντ�στοιχων Αθηναϊκών. Την παλιά γραφική αγορά ο δήμαρχος την έχει ισοπεδώσει και στην θέση της υπάρχει ένα άχαρο πάρκινγκ.
Με τα πολλά πολλά θυμήθηκα την ατάκα του μπακαλόγατου: «αυτή η πόλη πάει με την όπισθεν». Δεν νομίζω ότι έχει δίκιο. Αν η γενέτειρα πήγαινε προς τα πίσω ίσως ορθώνονταν πάλι εκείνα τα νεοκλασικά κτήρια που βλέπουμε σε λευκώματα και οι άνθρωποι δεν μούγκριζαν την καλημέρα. Η Λαμία μάλλον μένει στο ίδιο έτος αρνείται να περπατήσει μπροστά, σιχαίνεται να κοιτάξει πίσω.
Υ.Γ τρυφερό αντιστάθμισμα της παραπάνω εικόνας η αλλαγή που είδα, στο reunion, σε παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες..
