Του Δημήτρη ΠαπαγεωργίουΗ εποχή στην οποία ζούμε χαρακτηρίζεται από την σαφή και γρήγορη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Όχι μόνον στην χώρα μας, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, παρατηρείται αυτό το φαινόμενο, με πολύ λίγες και μικρές εξαιρέσεις.
Φυσικά στην Ελλάδα, η διαδικασία αυτή είναι πολύ �ιο γρήγορη και πολύ πιο επίπονη. Και το δυσκολότερο και βασικότερο ζήτημα που προκύπτει, είναι αυτό το οποίο προκύπτει είναι αυτό της ανεργίας, για ένα πραγματικά τεράστιο ποσοστό του ελληνικού λαού.
Υπάρχει όμως και ένας ακόμη παράγοντας, ο οποίος δεν έχει να κάνει με κανένα "οικονομικίστικο" χαρακτήρα. Και έχει να κάνει με τις διακρίσεις εις βάρος των Ελλήνων πολιτών, από τις κρατικές υπηρεσίες.
Και για να είμαστε ξεκάθαροι ας μιλήσουμε με παραδείγματα.
Βρέθηκα πριν από λίγες ημέρες, μπροστά σε ένα μπλόκο της τροχαίας, τα οποία σ�! �αμα� �ούσαν αρκετά μηχανάκια, επειδή οι οδηγοί τους δεν φορούσαν κράνος, ή ακόμη και για έναν τυπικό έλεγχο. Φαντάζομαι ότι αντιστοίχως θα σταματούσαν και αυτοκίνητα, εάν οι οδηγοί τους δεν φορούσαν ζώνη ασφαλείας. Και φυσικά πολύ καλά έκαναν, αφού είναι σαφές ότι τόσο το κράνος, όσο και η ζώνη ασφαλείας αποτελούν απαραίτητα αξεσουάρ για την οδήγηση και σώζουν ζωές.
Εκείνη την στιγμή όμως τύχαινε να περνά ακριβώς μπροστά και ένα αγροτικό datsun αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν κάποιοι αθίγγανοι, οι οποίοι όχι απλά δεν φορούσαν ζώνες, αλλά και είχαν παραγεμίσ�ι με τέτοιο τρόπο την καρότσα τους, έτσι ώστε να απειλούν την ζωή οποιουδήποτε διερχόμενου, αφού σωλήνες περίσσευαν, ακόμη και ένα πλυντήριο ισορροπούσε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στην άκρη της καρότσας. Υπέθεσα ότι θα τους σταματούσαν. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη.
Όταν το συζητούσα με κάποιον φίλο, μου ανέφερε ένα αντίστοιχο περιστατικό. Οπου ελεγκτής μέσα σε λεωφορείο, ζητούσε την επίδειξη του εισιτηρίου μόνο από Έλληνες – ή τουλάχιστον λευκούς- επιβάτες. Για τους Πακιστανούς- αφρικανούς και λοιπά που επέβαιναν (και που όλοι γνωρίζουν ότι ε�! �ναι λαθρεπιβάτες) δεν ασχολήθηκε να ζητήσει τα εισιτήριά τους.
Κάτι το αντίστοιχο φαίνεται να συμβαίνει και με αρκετές άλλες "επίσημες" αρχές. Ας δούμε παραδείγματος χάριν την εφορία. Η οποία δείχνει τους τελευταίους μήνες να ... πατάξει – και λόγω οικονομικής δυσπραγίας – την φοροδιαφυγή. Και πολύ καλά θα κάνει και όλοι επικροτούμε, ακόμη και όταν είναι γνωστό ότι μονίμως την πληρώνουν οι μισθωτοί.
Πώς όμως να δικαιολογήσεις το ότι η εφορία ανέχεται όλο αυτό το τεράστιο κύμα παρεμπορίου, το οποίο μάλιστα πρόσφατα ήλθε στην επιφάνεια λόγω των ε�εισοδίων που προκάλεσε η Χρυσή Αυγή. Κανονικά εκεί θα έπρεπε να βρισκόντουσαν αν όχι αστυνομικοί, τουλάχιστον εφοριακοί. Και δεν είναι μόνον οι υπαίθριοι πάγκοι. Την ίδια στιγμή που χιλιάδες Έλληνες κλείνουν τις επιχειρήσεις τους, ξεφυτρώνουν – όπως έχουμε αναφέρει – εκατοντάδες μαγαζιά αλλοδαπών, τα οποία πολλές φορές λειτουργούν χωρίς άδεια, ή με άδεια που καμία σχέση δεν έχει με το αντικείμενο της επιχείρησης. Και φορολογικά; άστα να πάνε προφανώς.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για αρκετή ώρα με αντίστοιχα παραδείγματα. Και θα μπορούσα ίσως να α�! �αφε� �θώ και στην ασυλία την οποία απολαμβάνουν όχι μόνο "λαθρομετανάστες" αλλά και αρκετές "πολυεθνικές" εταιρείες, οι οποίες λειτουργούν ως καρτέλ στην ελληνική αγορά. Είναι όμως πράγματα που έχουν ειπωθεί και στο παρελθόν.
Τι μπορεί κανείς να αποφανθεί λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψιν του; Είτε ότι οι έχοντες την ελληνική ιθαγένεια και υπηκοότητα είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, είτε το ότι αποτελούν απλά τα "εύκολα θύματα" τα οποία το κράτος θεωρεί ότι μπορεί να εκμεταλλευθεί με ένα ελάχιστο ποσοστό προσπάθειας.
Και ενώ δεν υπάρχει κάτι το �αράνομο σε όλα αυτά, τίθεται ένα θεμελιώδες ζήτημα ισονομίας.
Ένα μεγάλο ηθικό ζήτημα, το οποίο τελευταία οι Έλληνες έχουν αρχίσει να αισθάνονται στο πετσί τους. Και αυτό τους εξαγριώνει, αυτό τους κάνει να έχουν επιθετικές αντιδράσεις, καθώς η οργή χτίζεται μέσα τους.
Δεν μπορεί μετά από τόσα χρόνια να καλούνται πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι να σηκώνουν τα βάρη, όταν την ίδια στιγμή, τόσο συγκεκριμένες "ελίτ" όσο και μια τεράστια σκούρα μάζα λαθρομεταναστών, είναι σαν να μην "υπάρχουν" για το επίσημο κράτος.
Και ακριβώς αυτή η αίσθηση τη�! � "α� �ικίας" είναι που τους στρέφει εναντίον του συνόλου των κρατικών δομών. Το να αισθάνεσαι πιεσμένος οικονομικά είναι ένα πράγμα. Το να αισθάνεσαι όμως αδικημένος, είναι κάτι πολύ πιο βαρύ.
Και ως εκ τούτου προκαλεί πολύ ισχυρότερες αντιδράσεις.
Και γι' αυτό, εάν τελικά το ελληνικό κράτος θέλει να επιβιώσει, θα έπρεπε να θέσει ως στόχο του την αποκατάσταση αυτής της αδικίας. Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων πολιτών, ως ένα βουνό σάρκας από το οποίο μπορεί να τρέφεται, την ίδια στιγμή που αρνείται να αγγίξει άλλο�ς;
Αναφερόμενος πριν περίπου ενάμιση χρόνο στο κίνημα των αγανακτισμένων, το χαρακτήριζα ως μία ηθική αντίδραση. Αυτή η ηθική αντίδραση των Ελλήνων πολιτών, έχει πια γιγαντωθεί. Και καλά θα κάνουν οι υπεύθυνοι να λάβουν υπόψιν τους αυτό το λαϊκό συναίσθημα. Γιατί αλλιώς το τέλος δεν θα είναι καλό γι' αυτούς και δεν θα έχει να κάνει με την πολιτική τους τοποθέτηση, αλλά απλά τις πρακτικές τους.
