Αλλά η ΕΡΤ είναι μια πραγματικότητα. Γι΄ άλλους κυρίως ποιοτική, για άλλους...
...κυρίως φορολογική (μισθοδοσία υπέρμετρων απασχολουμένων, συν αναγκαστική επιδότηση από το λογαριασμό της ΔΕΗ, έχεις δεν έχεις ΕΡΤ, βλέπεις δε βλέπεις τηλεόραση). Γνωστά αυτά.
Σ΄ ένα τέτοιο πλαίσιο, υπήρξε ένας υπουργός, ο κ. Ηλίας Μόσιαλος, που -κατά την ολιγόμηνη θητεία του το 2011- προσπάθησε να εξορθολογίσει κάπως το μαγαζί. Πρώτα πρώτα, δεν διόρισε κανένα δικό του άνθρωπο, ούτε στο ΔΣ, ούτε στο προσωπικό, ούτε πουθενά. Δεύτερο, έφερε ένα νομοσχέδιο που, ενδεικτικά: συγχώνευε την ΕΤ1 με τα άλλα δύο κανάλια, μείωνε τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, καθιέρωνε αξιολόγηση του προσωπικού, εγγυόταν την οικονομή αυτοδυναμία της ΕΡΤ και, μέσω των προτάσεων της επιτροπής Αλιβιζάτου, θεσμοποιούσε μια για πάντα την ανεξαρτησία της ΕΡΤ από την εκάστοτε κυβέρνηση. Αλά BBC, ας πούμε.
Είναι γνωστό τι έγινε: ο κ. Μόσιαλος συγκρούστηκε μετωπικά με τους συνδικαλιστές στην ΕΡΤ και ηττήθηκε, αφού έμεινε ανυποστήρικτος και μέσα στο ίδιο του το (τότε) κόμμα. Το νομοσχέδιό του κόλλησε στη Βουλή και δε συζητήθηκε ποτέ. Την ίδια ακριβώς τύχη είχαν οι εξαίρετες θέσεις της επιτροπής Αλιβιζάτου. Καμιά μεταγενέστερη κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε μαζί τους.
Το ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη Φύσσα συνεχίζεται εδώ.
