Ότι ο Σοφοκλής, δηλαδή, είναι Έλληνας, ενώ ο Καχιασβίλι που έγινε Έλληνας εκ μεταγραφής είναι Γεωργιανός. Τρίχες κατσαρές. Ο καθείς είναι αυτό που αισθάνεται. Είναι κάτι που αφορά τον ίδιο και δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Όλα τα άλλα σχετικά με την καθαρότητα της ελληνικής (ή οποιασδήποτε άλλης) φυλής είναι για φανατικούς, για μισότρελους ή για βαρεμένους.
Τις προάλλες που διάβαζα συνέντευξη του Εργκούν Κάτσε, ο νεαρός ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ είχε απαντήσει ότι προς το παρόν δεν τον απασχολεί σε ποια εθνική ομάδα θα ήθελε να παίξει. Είναι κάτι που θα το δει στην πορεία.
Λίγες μέρες αργότερα σε άλλο ρεπορτάζ, υπήρχε η αναφορά ότι ο Κάτσε καταλήγει στην απόφαση να βγάλει ελληνικό διαβατήριο και κατά συνέπεια να έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική Ελλάδος.
Το ότι σήμερα ο Κάτσε είναι Αλβανός δεν αναφερόταν και στις δύο περιπτώσεις πουθενά. Προφανώς για τους δημοσιογράφους αποτελεί ταμπού ή προσωπικό δεδομένο. Ενδεχομένως να θεωρούν ότι θα τον προσέβαλαν, αν τον αποκαλούσαν Αλβανό. Τι είναι, λοιπόν, ο κάθε Εργκουν Κάτσε; Σήμερα Αλβανός και αύριο που θα πάριε την ελληνική υπηκοότητα Έλληνας; Τρίχες κατσαρές επαναλαμβάνω.
Αυτό αφορά τον ίδιο και κανέναν άλλον. Κι είναι προφανές ότι ο Κάτσε διαλέγει το ελληνικό διαβατήριο, επειδή η Εθνική Ελλάδος για το κασέ ενός ποδοσφαιριστή, μετράει πολύ περισσότερο από την εθνική Αλβανίας.
Αν μπαίνεις, λοιπόν, σε τέτοιου είδους συζητήσεις με τον οποιοδήποτε τρόπο (έστω και διαφωνώντας) μπαίνεις έστω και άθελα σου στη λογική της Χρυσής Αυγής. Η ίδια η ζωή είναι που έχει ξεπεράσει πλέον τέτοιου είδους αρρωστημένες εμμονές.
Το πρόβλημα με την υπερσυσσώρευση των μεταναστών στην ΕΛλάδα, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την καθαρότητα της Ελληνικής φυλής, που δήθεν θέλουν να προασπίσουν ο Παναγιώταρος και οι όμοιοι του.
Κανέναν νορμάλ άνθρωπο δεν ξενίζει το γεγονός ότι ένας μαύρος σαν τον Σχορτσιανίτη αισθάνεται Έλληνας. Όχι επειδή τον λένε Σοφοκλή, όπως υποστήριξε βλακωδώς ο Γιάννης Ιωαννίδης κι ούτε επειδή είναι στις εθνικές ομάδες από 12 χρονών.
Ο Σοφοκλής είναι Έλληνας επειδή πέρα από το ότι έχει Έλληνα πατέρα μεγάλωσε και ανδρώθηκε στην Ελλάδα.
Αν οι γονείς του Σοφοκλή είχαν αποφασίσει να ζήσουν στην πατρίδα της μητέρα του, στο Καμερούν, ο ίδιο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης θα ήταν πιθανότατα σήμερα μια χαρά Καμερουνέζος. Κι ενδεχόμενα να ενοχλούσε κάποιους υπερασπιστές της καθαρότητας της μαύρης φυλής, επειδή έχει λευκό πατέρα. Ούτε οι ελληνοποιήσεις, συνιστούν ελληνική πατέντα. Όλες σχεδόν οι χώρες προσφέρουν και με τα ανάλογα οικονομικά ανταλλάγματα μάλιστα την υπηκοότητα τους για να κερδίσουν μετάλλια.
Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν γίνονται αυτές τις δουλειές. Δεν αλλάζουν πατρίδα στο τσάμπα οι αθλητές. Μαζί με το διαβατήριο παίρνουν και το ανάλογο οικονομικό αντίτιμο. Χωρίς, βέβαια, να θίγεται στο παραμικρό η καθαρότητα της φυλής στην οποία μεταγράφησαν. Το καραγκιοζιλίκι στην Ελλάδα ήταν ότι ο Γ. Λιάνης τους έκανε και Αξιωματικούς. Όταν ακόμα ο Καχιασβίλι μίλαγε σπασμένα ελληνικά.
Το καραγκιοζιλίκι στην Ελλαδα είχε να κάνει με τις παράνομες ελληνοποιήσεις των μπασκετμπολιστών. Και για να τελειώνουμε: κανένας δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, ή να απολογηθεί. Επιλογή της Μανιάνη ήταν να αλλάξει υπηκοότητα. Να επιλέξει μια καλύτερη, μια πλούσια ζωή σε σχέση μ' αυτή της Αλβανίας. Όπως έκαναν και κάποιοι Αφρικανοί δρομείς. Όπως στο παρελθόν ο Βούλγαρος αρσιβαρίστας, Σουλεϊμάνογλου, ο επονομαζόμενος και "Ηρακλής τσέπης" που έγινε Τούρκος.
Η ζωή αλλάζει, εξελίσσεται. Τα σύνορα (είτε με νόμιμο τρόπο, είτε παράνομα) καταργούνται, τίποτα δεν μένει ίδιο. Ταυτόχρονα τεράστια είναι και τα προβλήματα. Όχι μόνο στον τρίτο κόσμο, αλλά και στην Ευρώπη πλέον. Το τελευταίο, λοιπόν, για το οποίο μπορεί να γίνεται συζήτηση είναι η καθαρότητα της οποίας φυλής.
Κι επί του προκειμένου δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η δημόσια συζήτηση έγινε μεταξυ του Παναγιώταρου και του Γιάννη Ιωαννίδη (και για να μην ξεχνιόμαστε είχε προηγηθεί η τοποθέτηση του Κικίλια, με την ιδιότητα του πρώην μπασκετμπολίστα και νυν Βουλευτή, που ο ελληνικός λαός τον εμπιστευτηκε για να του λύσει τα προβλήματα του).
