H Monika ανάμεσα σε άλλα μίλησε στην Εφημερίδα των Συντακτών και στην Μαρίνα Κουβέλη για το ναυάγιο που έζησε το περασμένο καλοκαίρι. To απόσπασμα είναι από αυτή την συνέντευξη:...
- Πρόσφατα έζησες ένα φοβερό ναυάγιο. Τι σκεφτόσουν εκείνες τις ώρες;
«Οτι ήρθε το τέλος. Πριν με εγκαταλείψουν οι σωματικές μου δυνάμεις, είχε δυστυχώς παραδοθεί το μυαλό μου. Κολυμπούσα επί επτάμισι ώρες και έφτιαχνα με τον νου όλη τη φρίκη της επόμενης μέρας: σκεφτόμουν τη μητέρα μου να μην ξεπερνά ποτέ τον χαμό μου, τους φίλους μου να με αναζητούν, τους συνεργ�τες μου τρελαμένους. Στη διαδρομή από Τζια προς Πειραιά, το σκάφος έπιασε φωτιά. Βρέθηκα με τέσσερις ακόμα φίλους σε μια θάλασσα με 6 Μποφόρ. Το βλέμμα που ανταλλάξαμε πέφτοντας χωρίς σωσίβια στο νερό ήταν η πιο τρομακτική στιγμή της ζωής μου. Επτά ώρες και είκοσι λεπτά πάλευα με την απελπισία και την αγωνία: Προχωράμε καθόλου; Θα μας βρει κανείς; Ενα σούπερ Πούμα πέρασε από πάνω μας χωρίς να μας δει. Ο φίλος μου, όταν έβλεπε ότι «υποχωρούσα», μου έλεγε «μέτρα, μην το βάζεις κάτω». Μοναδική μου παρηγοριά οι δικοί μου άνθρωποι, το χέρι που μου κρατούσε ο Φαί�! �ωνας, η ελπίδα ότι θα ξανακάνω μουσική. Ώσπου να ακουμπήσω τον βράχο σε σχεδόν ημιλιπόθυμη κατάσταση είχα μετρήσει μέχρι το 7.816…».
Γι αυτές τις οδυνηρές ώρες μιλά το νέο σου τραγούδι «Hand in hand»;
«Οισυνειρμοί είναι αυτονόητοι, αφού όπως λένε οιστίχοι: «sometimes I feel I'm gonna give it up/ maybe one day/ but not today»».
- Βγαίνεις πιο δυνατή από τις δοκιμασίες;
«Σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν από το ναυάγιο, η φυγή κάποιων φίλων αλλά και προσωπικές μου επιλογές με είχαν κάνει να νιώθω ευάλωτη. Πίστευα ότι γράφω κακά τραγούδια, ότι κάνω διαρκώς λάθη, ότι είμαι ψώνιο. Ή�αν ένα πολύ μεγάλο χαστούκι που μου έδωσε ξανά φόρα».
