Photo: martha burzynski/Flickr
1 εικόνα
Όλοι στις μέρες μας μιλούν για αγωνιστικότητα, αντίσταση και ανυπακοή. Κατά ποιού; Κατά των μέτρων, των κυβερνήσεων, της Τρόικα, των κακών δανειστών, της Ε.Ε., της παγκοσμιοποίησης, του καπιταλισμού και ούτω καθεξής. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που βρίσκουν όλα τα κακά του κόσμου σε ανθρώπους άλλου χρώματος, άλλης φυλής, άλλου θρησκεύματος. Και αυτοί ακόμα μιλούν για αγώνες, μαζί με σκοτεινούς παραθρησκευτικούς κύκλους που κινητοποιούνται τελευταία κατά της ''νέας τάξης πραγμάτων''. Οι ανωτέρω για να καθησυχάσουν τους οπαδούς τους λένε ότι ''πετύχαμ� μία νίκη και συνεχίζουμε τον αγώνα μας'' ''δεν υποχωρούμε'' και άλλα παρεμφερή. Έτσι, χαιδεύουν τα αυτιά και των πολιτών που επιθυμούν ριζοσπαστισμό και πραγματική ρήξη με τα κατεστημένα στην πολιτική ζωή και περνάνε δήθεν αισιόδοξα μηνύματα προοπτικής. Δε διαφωνούμε ότι όλοι –πλην των ακραίων συντηρητικών σε όλο το πολιτικό φάσμα- θέλουμε αλλαγές και προοπτική για το άμεσο μέλλον αλλά ας αναλογιστούμε ποιοι μας καλούν να βγούμε μπροστά και μας υποδεικνύουν τα μέσα αντίδρασης και πάλης. Ποιοι μας λένε να τρέξουμε μαζί τους στους αγώνες; Οι ξ�! �πουλημένες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων και όχι μόνο της τριτοβάθμιας ΓΣΕΕ αλλά και δευτεροβάθμιων σε μεγάλες επιχειρήσεις και πολλών πρωτοβάθμιων σε τοπικό επίπεδο μιας επιχείρησης/εκμετάλλευσης ωθούν τους εργαζομένους να τρέξουν και να φάνε ξύλο από τα ΜΑΤ ώστε να διαπραγματευτούν ελεύθερα και καλύτερα οι εργατοπατέρες τα συμφέροντά τους και το ζωτικό τους χώρο. Ενώ οι εργαζόμενοι που δεν έχουν αναμειχθεί με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες πληρώνουν το μάρμαρο και βλέπουν τα εισοδήματά τους να κατακρημνίζονται και να μην υπάρχει επιστ�οφή.
Αυτά όλα δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαστρέβλωση της έννοιας της αγωνιστικότητας και υποτιμούν τους αγώνες που δίνει ο ανεξάρτητος κόσμος στις απεργίες, στους χώρους εργασίας του. Η απάντηση φυσικά δεν είναι ούτε απαξίωση του συνδικαλισμού ως έννοια και θεωρία αλλά η στηλίτευση και η καταγγελία αυτού του είδους του συνδικαλισμού. Από κοντά υπάρχουν και κομματικοί μηχανισμοί που θέλουν να βγει ο κόσμος μπροστά για να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και να κεφαλαιοποιήσουν την αγανάκτηση και την οργή στις προσεχείς εκλογές.
Ας δούμε τα πράγματα λίγο σφαιρικότερα. Η οικονομία οφείλει να υπηρετεί την κοινωνία και όχι το αντίθετο. Η ολοένα μεγαλύτερη ύφεση επιδεινώνει το πρόβλημα, δεν το επιλύει. Η εξώθηση όλο και περισσότερων ανθρώπων στο περιθώριο αποσταθεροποιεί και την οικονομία και την κοινωνία. Έχοντας έτσι τα πράγματα ο κόσμος πρέπει να είναι συγκρατημένος. Να αναλύει με κριτική σκέψη τα γεγονότα και τις πολιτικές κόντρες, να πληροφορείται όσο το δυνατόν περισσότερο και να ριζοσπαστικοποιεί την πολιτική του κατεύθυνση μη ωθούμενος όμως προς τα άκρα. Να είναι συμμέτο�ος και όχι αμέτοχος. Να ενδιαφέρεται για το όλον και όχι για το μερικό. Να επενδύει στη δύναμη του συνόλου και όχι της μάζας ή της ατομικότητας. Να θέλει να δημιουργήσει, να παραγάγει και όχι να συντηρήσει και να περισώσει το παρελθόν. Να δώσει τέλος στη μικροδιαφθορά αλλά να μην καταστήσει αυτή απολογητή της μεγάλης διαφθοράς που είναι δομικό στοιχείο της πολιτικής και επιχειρηματικής ζωής όπως αποδεικνύεται και από τα πρόσφατα γεγονότα. Πρέπει να γίνει, εν τέλει, ελεύθερος πολίτης από απλός υπήκοος ενός κράτους γνωρίζοντας τα συνταγματικά κατοχυρ�! �μένα ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματά του και διεκδικώντας τα έναντι της κρατικής αυθαιρεσίας.
Συμπερασματικά, αυτή είναι η πραγματική έννοια της αγωνιστικότητας και όχι εκείνη που θέλουν να προσδώσουν διάφορες ομάδες πίεσης προς την πολιτική εξουσία και να πατρονάρουν τη λαική οργή και αγανάκτηση.
* Ο Γιώργος Αργυρόπουλος είναι ασκούμενος δικηγόρος, μεταπτυχιακός φοιτητής του Δημοσίου δικαίου και Πολιτικής επιστήμης Νομικής Δ.Π.Θ.
