Μπορώ να μιλήσω για τα «Σάββατα». Έτσι όπως δεν θα μπορούσα να μιλήσω για ένα άλλο τραγούδι μου. Κι αυτό γιατί τα «Σάββατα» είναι… δικά μου και δικά τους.
Συνήθως η έμπνευση χτυπάει στο κεφάλι. Εδώ, όλα ξεκίνησαν από τα μάτια. Ήμουν φοιτητής στη Νομική. Στο τελευταίο έτος πρέπει να ήταν, το 1995, όταν είδα σε ένα έδρανο τη φράση «Δευτέρα ok, αλλά Σάββατο; Γίνεται να μη μ' αγαπάς Σάββατο;». Δεν ξέρω πότε γράφτηκε για πρώτη φορά, αλλά ήταν γενναία φράση. Λίγο μετά φίλοι την είδαν στη Φιλοσοφική. Έγινε φοιτητικός ψίθυρος. Αργότερα γράφτηκε σε τοίχο στα Εξάρχεια. Κ�ι από εκεί σε «τοίχο» στο facebook.
Πριν από μερικούς μήνες, σκεπτόμενος αν αυτή η τσακισμένη χώρα έχει πια Σάββατα ή τα ρούφηξε η κρίση, άρχισαν να μου βγαίνουν τα πρώτα λόγια:
«Κάτι αλλάζει όπως πέφτουνε τα φώτα
των φαναριών στην Πειραιώς, στην Κηφισίας
κάτι αλλάζει τέτοια μέρα σαν και πρώτα
ψάχνει η πόλη μια σταγόνα ευτυχίας»
Κι ύστερα:
«Σου λέω κοίτα με, μου λες δε θέλω
μα πώς μπορείς να μην πιστεύεις πια στα θαύματα
τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω
μα πώς μπορείς να μη με αγαπάς τα Σάββατα»
Μουσική έβαλε ο συνθέτης Βασίλης Γαβριηλίδης και ο παραγωγός Γίωργος Κυβέλος έστειλε τον Αντώνη Ρέμο κατευθείαν στο στούντιο. Από την πρώτη στιγμή συνέβη αυτό το περίεργο που συμβαίνει όταν μία φωνή γίνεται ηχείο της πόλης. Το τραγούδι πέτυχε μερικά μετρήσιμα αποτελέσματα, όπως το να είναι από τις αρχές Οκτωβρίου, που κυκλοφόρησε, μέχρι σήμερα πρώτο σε μεταδόσεις - η πρώτη ελληνική μπαλάντα ύστερα από χρόνια που το πέτυχε. Από εκεί και πέρα ξεκινάει η μυθολογία. Ουρές στο κέντρο του Ρέμου, απ' έξω πωλητές με σουβλάκια σαν σε πανηγύρι, δημοσιεύματα για τ� αν αυτή είναι μία πρέπουσα εικόνα μέσα στην κρίση, κάποιες ιντερνετικές αντιδικίες περί της πατρότητας του δίστιχου αφού δημοσιογράφος το δημοσίευσε σε βιβλίο της (το 2003 όμως), άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν ακόμα «τι θέλει να πει ο ποιητής» (δεν είναι όλα για όλους). Όπως και να 'χει, την αφετηρία την ξέρει η πόλη. Και με υπερβαίνει ως στιχουργό του τραγουδιού, ακριβώς όπως ξεπερνάει σε ένταση κάθε δημιουργό αυτό που γέννησε κάπου, κάποια στιγμή, μες στην οδύνη του, ένα «ανώνυμο» μυαλό. Σαν δημοτικό δίστιχο.
Σήμερα γράφουν στα παγκάκια, στα γήπεδα �! �αι στα θρανία των σχολείων στίχους από «Τα Σάββατα του Ρέμου». Έγινε ο κύκλος. Αυτό που ξεκίνησε από γωνιές της πόλης έγινε τραγούδι, ο τραγουδιστής έγινε μεγεθυντικός φακός, η κοινωνία πήρε τη δόνηση πίσω. Φυσικά «Τα Σάββατα» δεν είναι κοινωνικό τραγούδι. Είναι βαθιά μοναχικό. Δε νομίζω όμως ότι θα λειτουργούσε τόσο καταιγιστικά χωρίς την κρίση. Έχει μέσα του το σκηνικό της κρίσης. Είναι ρημαγμένοι οι τοίχοι στους οποίους γράφονται «Τα Σάββατα». Από κάτω υπάρχει η κουβέρτα ενός άστεγου ή το τενεκεδάκι. Είναι σπασμένα τα θρανία στα οποία γράφονται τα Σάβ�ατα, με κενά καθηγητών και μαθητές που κρυώνουν. Αν κάτι μπορώ να σκεφτώ και να ψευτοχαμογελάσω είναι ότι οι τοίχοι, τα θρανία, τα παγκάκια σε αυτή την πόλη μιλάνε ακόμα.
INFO: Το τραγούδι «Τα Σάββατα» είναι Νο1 στο επίσημο ελληνικό airplay chart και στις ψηφιακές πωλήσεις από τον περασμένο Οκτώβριο μέχρι σήμερα.
*Ο Νίκος Μωραΐτης είναι στιχουργός.
